De tijd stil laten staan
‘Sttt…’ fluister ik en druk zacht met mijn vinger tegen zijn lippen.
Verbaasd kijkt hij mij aan. Hij wil iets zeggen, maar ik schud mijn hoofd. Ik wil niet praten. Ik wil niet dat de seconden veranderen in minuten en dan in uren. Ik wil niet dat de nu zichtbare sterren verdwijnen en plaats maken voor kwetterende vogels en zonnestralen.
‘Maar moeten we niet nadenken over…’ doet hij nog een poging.
Ik druk harder met mijn vinger tegen zijn lippen en kijk hem smekend aan. Hij slaakt een zucht en slaat een arm om mij heen. Dankbaar laat ik me tegen zijn sterke borstkas aanvallen. Mijn hoofd rust op zijn schouder terwijl hij langzaam met zijn vingers rondjes trekt over mijn rug. Glimlachend duw ik hem een eindje van me af en kijk hem diep in zijn blauwe ogen aan. Zodra ik zijn lippen op de mijne voel, slaak ik een tevreden zucht.
Met zijn lippen op de mijne voelt het alsof de tijd stilstaat. Iedere beweging, iedere fluistering, iedere streling prent ik in mijn hoofd. En zolang we niets zeggen, hoeven we niet te praten over het naderende afscheid. Zolang we op deze manier blijven genieten, hoeven we niet verdrietig te worden. Zolang het buiten nog donker is, kan de tijd nog even stil blijven staan.
