‘Sttt…’ fluister ik en druk zacht met mijn vinger tegen zijn lippen. Verbaasd kijkt hij mij aan. Hij wil iets zeggen, maar ik schud mijn hoofd. Ik wil niet praten. Ik wil niet dat de seconden veranderen in minuten en dan in uren. Ik wil niet dat de nu zichtbare sterren verdwijnen en plaats maken voor kwetterende vogels en zonnestralen.
Bij dezen geef ik je een leeswaarschuwing. Jawel, je hoort het goed. Klik je nu niet dit verhaal weg, dan lees je misschien dingen die je helemaal niet over mij wilt weten. Nog steeds hier? Oke, straks niet zeggen dat ik je niet gewaarschuwd heb…
Veel jongeren starten de komende weken met hun eerste vakantiebaantje. Elf jaar geleden startte ik als 14-jarige met mijn eerste vakantiebaantje. Zwoegen in de lelievelden. Alhoewel zwoegen… Het was vooral heel gezellig.
Als single betreed ik de wereld van de mannen nu weer met een heel andere blik. Ik merk dat nu het weer mooier wordt, ikzelf ook vrolijker ben en mijn ogen goed de kost geef. Wierp ik voorheen alleen even een vlugge blik op een mooie man, blijft die blik nu wat langer hangen en pers ik er een verlegen glimlachje uit.
Na ongeveer een halfuur op de stoel te hebben gelegen, was ik klaar. Mijn mond voelde ietwat raar aan, maar pijn deed het niet. ‘Je bent klaar! Zullen we een afspraak maken voor over zes weken?’ Yep, vanaf nu lig ik iedere zes weken op de stoel en dat anderhalf jaar lang. Ik ben weer een beugelbekkie.
