Samenwonen: daar zit een luchtje aan

Heb je weleens een glas wijn laten vallen? Vermenigvuldig dat met vijftig en je hebt ongeveer een idee hoe het de eerste uren in ons nieuwe appartement rook. En de geur bleef niet binnen die vier muren, nee, onze buren die over de galerij liepen, moeten gedacht hebben dat er een slijterij naast hen is komen wonen. Wat een stank.

Ik hoor het geluid eerder dan dat ik het ruik. Brekend glas, scherven die in alle richtingen uiteen spatten. En daarna de stilte en het besef: er ligt nu meer dan vijf liter wijn op de laminaatvloer. Ik loop op het geluid af en zie mijn vriend ongelovig naar de ravage kijken. Het doosje waarin het zat, heeft hij nog in z’n handen. De bodem ligt op de grond, bedelft onder de glasscherven en witte wijn. Ik wil vloeken, maar tegelijkertijd ook lachen. Wat is dit rot. Ik pak de dichtstbijzijnde theedoek en probeer het droog te deppen. Het heeft geen zin. Er ligt zóveel op de vloer, dat ik het bjina zou kunnen opscheppen en opnieuw in een fles kan doen.

Wennen aan samenwonen

De afgelopen maanden heb ik genoeg tijd gehad om te wennen aan het idee van samenwonen. Ik heb me eerst volop ingelezen (zoals “10 tips voor beginnende samenwoners” en “7x samenwoon illusies ontrafeld”) en heb geluisterd naar podcasts over dit onderwerp. Want het is voor mij de eerste keer (en hopelijk ook de laatste keer). Afgezien van op kamers wonen met huisgenoten en een paar jaar met een vriendin, voelt dit toch heel anders.

Want om het even heel burgerlijk te stellen: samenwonen betekent toch echt een huishouden runnen. We moeten afspreken wat we gaan eten en wanneer, we moeten onze financiën in de gaten houden en hebben de zorg over twee katten. Ik ben het al een paar jaar gewend om het alleen te doen, maar nu moet ik leren om dit samen te doen.

Een eigen plek

Het afscheidsproces van m’n huis in Groningen is nog gaande. Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik dat het binnenkort wordt overgedragen aan nieuwe mensen. Nu voelt dat nog niet gek of raar. Misschien komt dat melancholische afscheidsmoment nog wel.

Ik heb er vijf jaar gewoond. Destijds kwam ik terug van een reis van drie maanden en vond ik in Groningen werk. Na een tijdlang heen en weer te hebben gereden, wilde ik graag daar een eigen plek. En dat is – bijna op de kop af – vijf jaar geleden.

Sorry voor ABBA in concert

Inmiddels wonen we nu ruim een week in ons appartement in Assen. Zo af en toe schiet er een herinnering van m’n oude huis door me heen. Dan zie ik weer voor me hoe ik met Dixie op schoot een film zit te kijken, hoe ik breeduit lachend FaceTime met mijn vriend en hoeveel zin ik dan had om gewoon m’n spullen te pakken en te verhuizen. Maar ook herinneringen aan avondjes keihard meezingen met ABBA (sorry nog buren), aan die keer dat ik een vol pak hagelslag liet vallen (ook een ravage, net als de wijn) of die keer dat ik van het huishoudtrappetje viel.

Samenwonen is herinneringen maken

En hoewel ik vast nog wel even moet slikken als het huis echt weg is, weet ik zeker dat ook in Assen heel veel bijzondere herinneringen gemaakt gaan worden. Dat is al begonnen op het moment dat de eerste verhuisdozen in de auto stonden en we erachter kwamen dat we samen echt heel veel spullen hebben (ja, echt heel veel. Marie Kondo zou ervan genoten hebben). En toen al die flessen wijn vielen en later nog een kattenbak vol kattengrind…? Dat was het moment waarop ik wist dat het samen herinneringen maken nu al is begonnen. En daar gaan nog heel veel leuke, opvallende en bijzondere momenten bijkomen.