Yay! Zonder problemen naar de wc! Of toch niet?

Het is nogal vreemd om het te zeggen: maar ik durf sinds kort éindelijk boodschap nummer twee bij m’n vriend te doen. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik ook weinig keus had om dat níét te doen, aangezien we samenwonen. Toch is het weleens door m’n hoofd geschoten hoe ik deze handeling kan doen zonder dat hij er iets van merkt.

Ik werd getriggerd toen ik een TikTok-filmpje zag van een meisje die in een podcast aangaf in vijf maanden tijd nog nooit thuis te hebben gepoept. Ze zorgde er wel voor dat ze het op het werk deed, bij vrienden, familie of in restaurants. Alles behalve thuis bij haar vriend. Ik moest erom lachen, want hoewel het nogal extreem is, zag ik mezelf dit ook bijna doen.

Prikkelbare darmen

Ik zeg bijna, want zo gek ben ik nou ook weer niet. Met een vriendin heb ik grapjes gemaakt over het doen van deze handeling. Het is iets waar ik al jaren last van heb.

Prikkelbare darmen – en dus je darmen niet altijd kunnen vertrouwen – en de geluiden die daarbij horen zijn de ergste boosdoener. En woon ik alleen, dan heeft niemand daar last van. Woon je samen en zit er enkel een muurtje tussen? Tja, dan kan ik niet voorkomen dat ik niet gehoord word.

Diverse locaties

Mijn brein werkt dan in eerste instantie heel simpel: heb ik de mogelijkheid ergens anders naartoe te gaan, dan kies ik daarvoor. Maar ik werk op een klein kantoor – dus die optie valt af. Ik ga niet elke avond uit eten – dus ook die optie valt af. En ik ben ook niet zo gek dat ik elke dag naar een ander tankstation ga om daar voor vijftig cent m’n behoefte te gaan zitten doen.

Maar het feit dat ik hier een blog aan wijd, hier zo uitgebreid over nadenk, zegt wel hoe erg m’n angst is. Maar er komt altijd een moment dat je móét.

Staande ovatie

Ik woonde net een paar dagen bij m’n vriend toen dat moment er was. Hij stond onder de douche (natuurlijke noise cancelling) en ik ben gegaan. Ik zweette en werd rood. Niet van de inspanning, maar van de angst. Maar toen het eenmaal gebeurd was en ik zachtjes tegen m’n vriend zei dat het was gelukt, kreeg ik een staande ovatie. Hij was trots op me – en ik stiekem ook op mezelf.

Sindsdien gaat het een stuk makkelijker en denk ik er al veel minder over na. Gelukkig maar, want er zijn zoveel leukere dingen om over na te denken dan dit!