Persoonlijke verhalen

Waarom ik tegenwoordig met het licht aan slaap

“Zullen we een horrorfilm kijken?” De woorden ontsnappen uit mijn mond voordat ik er erg in heb. Een beetje geschrokken kijk ik naar mijn vriend naast me die meteen enthousiast op zoek gaat naar een goede horrorfilm. Shit. Wat heb ik gedaan?

Mijn broer weet het niet – maar hij heeft me vroeger lichtelijk verpest. Wat horrorfilms betreft dan. In de tijd dat we nog massaal eigen dvd’s brandden, maakte hij er een ware sport van om de nieuwste films uit de bioscoop naar onze televisie te halen.

Van de nieuwste Die Hard-film tot één of andere vage thriller en tal van comedy’s. Oh en álle seizoenen van 24. Wat heeft die man vaak de president gered zeg, mijn hemel. Enfin, zo af en toe zat er tussen al die downloads ook een horrorfilm.

Slapeloze nachten 

Ik ben nooit zo’n horrorfan geweest. Toch keek ik altijd stoer met mijn broer mee, omdat ik me niet wilde laten kennen. Denk aan Saw, Cabin Fever, Gremlins en Final Destination tot IT, The Skeleton Key, Chucky en The Ring.

Sommige films vond ik best leuk. Anderen zorgden voor slapeloze nachten. Met name de films over geesten achtervolgden me in de nacht. Dan lag ik in mijn bed en realiseerde ik me ineens: “Wat als ik die enge dingen zélf, onbewust kan oproepen?”

Hart in mijn keel

Een tijdlang heb ik horrorfilms en -series vermeden. Slapen is een hobby, waarom zou ik dat door zoiets laten verpesten?

Een paar maanden terug dook ik met m’n vriend met knikkende knietjes weer in dit genre. Want, eerlijk is eerlijk, de spanning die in zo’n film wordt opgebouwd en de adrenaline die door je lijf giert… het is wel een tikkeltje verslavend.

We begonnen met Conjuring 1. Oef. In deze film, gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen, zijn er geesten in overvloed. Mijn vriend lag daarna prinsheerlijk te slapen, maar ik was superalert. Alles registreerde ik: van auto’s die langsreden, een deur die dichtklapte tot de wind die om het complex heen waaide. Van overmaat tot ramp moest ik ‘s nachts ook nog eens naar de wc. Ik deed het met het hart in m’n keel en alle lampen aan. Vréselijk.

Waaróm?

En ik weet niet waarom ik ja heb gezegd, maar ineens zitten we klaar voor deel 2. Al bij de eerste minuut hou ik mijn adem in. De film duurt ruim twee uur en moet nog enger zijn dan deel 1. Waar beginnen we in vredesnaam aan?

Wat me vooral angstig maakt, is het feit dat dit gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Na twee uur met ingehouden adem te hebben gekeken en soms letterlijk te gillen van angst, zetten we de film bij de aftiteling af. Die nacht slaap ik prima. Geen spoortje van angst, want ik ben niet alleen.

Doodeng

Een dag later denk ik overdag helemaal niet aan de film. Maar op het moment dat ik ’s avonds in m’n bed rol en het licht uitdoe, begint het ineens weer te spoken in mijn hoofd. Ik voel hoe mijn hartslag iets versneld. De kinderen in de film werden ook ’s nachts belaagd. Wat als…

“NEE”, roep ik mezelf tot de orde. “Het is maar een film. Doe normaal.”

Als ik een metalen tik hoor, open ik mijn ogen en blijf dan doodstil in mijn bed liggen. Ik zie een schim bij de deur. Met wijd open ogen zet ik me schrap om te gaan gillen. Dan stellen mijn ogen zich scherp.

Die schim bij de deur? Het is mijn extra lange badjas.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.