Soloreizen is niet alleen voor singles

“Steeds meer vrouwen gaan op solovakantie”, lees ik in de krant. “Goed zo!” wil ik meteen roepen. Het doet me denken aan de eerste keren dat ik in mijn eentje op reis ging. Ik was 24 jaar en dacht dat ik alles van de wereld wel wist (ha! Echt niet.) Terugkijkend zijn de solotripjes heel bepalend geweest voor mijn ontwikkeling. “Maar nu je een relatie hebt doe je het niet meer toch?” Eh… juist wel!

Acht jaar geleden – in 2016 – was ik single, had ik net geproefd van hoe een werkweek van 40+ uur eruit ziet en vertrokken vriendinnen om me heen voor hun avontuurlijke reizen naar de andere kant van de wereld. Het begon te kriebelen; is dat ook iets voor mij?

Soloreizen is alleen voor extraverte mensen

Eerlijk is eerlijk: ik twijfelde. Ik dacht namelijk dat alleen hele extraverte mensen soloreizen en dat je super avontuurlijk moet zijn. Dat je moet bungeejumpen, moet overnachten in een verlaten, spookachtig kasteel of moet zwemmen met walvishaaien.

Al die hele avontuurlijke dingen? Het hoefde van mij niet zo. Misschien was soloreizen dan ook wel niets voor mij. Toch boekte ik een tripje, want ik móést even het huis uit.

Toscane verkennen

De eerste keer had ik niet de tijd van mijn leven. In Italië zat ik met een wijntje op het terras, maar voelde me onwennig. Ook in het hotel voelde ik me niet heel welkom. Ik had er het allerkleinste kamertje van het gebouw gekregen en tijdens het diner zetten ze mij met mijn rug naar de andere gasten toe. Mijn uitzicht? Een witte, kale muur.

Maar hé: hier was ik dan. In Toscane waar genoeg te beleven viel. Dus pakte ik in mijn eentje de trein naar Florence en boekte ik een bustour langs de leukste Toscaanse steden. Iedereen was een setje, behalve ik. Gelukkig was iedereen superaardig en plaagden ze me dat ik nu ineens heel veel opa’s en oma’s had (de bustour was vooral in trek bij gepensioneerden). Ook at ik niet meer in het hotel en streek ik neer op een terras om er wat te eten.

Poging 2: drie maanden Amerika

Hoewel ik niet méga enthousiast was over het solotripje, probeerde ik het een jaar later opnieuw en reisde ik voor drie maanden af naar Amerika. Hier pakte ik het iets anders aan. Ik wilde graag leeftijdsgenoten leren kennen, dus overnachtte ik in hostels en bleef ik nooit langer dan 4 nachten op één plek.

De eerste dagen vroeg ik me af of ik een fout had gemaakt. Ik zat in een hostel in New York en voelde me heel nietig in de enórme stad. Waar ik in Toscane op een terrasje neerstreek om te eten, moest ik hier een restaurant binnenlopen om te vragen om een tafeltje voor één. Ik durfde het niet. Mijn dieptepunt bereikte ik toen ik in de wijk Little Italy een uur stond te drentelen voor een rijtje restaurants. Ik durfde niet naar binnen. Uiteindelijk eindigde ik gefrustreerd bij de McDonald’s.

De volgende dag besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Ik moet mijn reis zélf leuk maken. En hup, ineens werd het ook leuk! Ik was de baas over alles. Binnenlopen in een restaurant en er weer uitlopen als het me niet beviel ging makkelijker (ze kennen me toch niet!), contact maken met andere reizigers ging makkelijker en als ik een dag alleen maar in bed series wilde kijken, dan kon dat gewoon. Ik kon zowel extravert als introvert zijn en het zo avontuurlijk maken als ik zelf wilde.

Halloweenfeest in New Orleans

Nog altijd vertel ik verhalen uit die tijd. Ik heb er zoveel gedaan en meegemaakt, dat het moeilijk kiezen is uit wat het meest memorabele was.

Misschien de keer dat ik op een nagenoeg verlaten strand in mijn auto sliep om de zonsopgang te zien. Of toen ik Thanksgiving vierde met mensen die praktisch vreemden voor me waren, maar nu vrienden zijn. En wat te zeggen van het Halloweenfeest in New Orleans, compleet met haunted house. Of die keer dat ik met een Duits meisje een auto huurde, maar onze karakters extreem botsten en we elkaar na één dag al spuugzat waren.

Zelfstandiger en positiever

Voor mij betekent soloreizen een gevoel van vrijheid. Ik hoef niet de hele tijd te socializen en doe alleen maar waar ík zin in heb. Ook heeft het reizen me zelfstandiger en positiever gemaakt. Ik heb meer kennis van de wereld en diens culturen door alle bijzondere mensen die ik heb ontmoet en het heeft me iets meer een ‘fuck it’-mentaliteit gegeven.

Is soloreizen áltijd leuk? Nee, natuurlijk niet. Net als dat elke vrije dag niet altijd leuk is. In mijn eentje eten blijf ik vervelend vinden. Sommige restaurants doen een beetje raar als je om een tafeltje voor één vraagt en zetten je dus bijvoorbeeld in een raar hoekje met je gezicht naar de muur. Inmiddels weiger ik dat soort plekjes gewoon en ga ik nooit ergens zitten zonder een (notitie)boek, zodat ik altijd iets kan doen als ik daar zin in heb.

En als er iets onverwachts gebeurt, zoals een telefoon die stukgaat of autopech met je huurauto, is dat ook niet bepaald gezellig. Maar ik heb het altijd (soms met hulp) kunnen oplossen.

Go for it!

“Maar nu je een relatie hebt, doe je het toch niet meer?” vroeg laatst iemand. Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Waarom niet?” antwoordde ik. Vorig jaar ging ik zonder mijn vriend naar Lapland en Italië. Dit jaar ga ik ook vast wel een tripje in mijn eentje maken.

Of ik nu alleen op reis ga of een minidate met mezelf heb; ik geniet ervan om in mijn eentje op pad te gaan en een nieuwe plek te verkennen. Voor mij voelt het als een waar geluksmomentje.

Denk jij na over soloreizen? Wat leuk! Heb je vragen? Schroom vooral niet om contact met me op te nemen!