Maaike in Lapland (1)… Overal blauwe plekken en Finse karaoke met oude mannetjes
Mijn hart klopt in mijn keel. Ruim een halfjaar geleden heb ik een actieve groepsreis geboekt naar Fins Lapland en deze staat op het punt om te beginnen. Skiën, hiken, overnachten in een tent bij ijskoude temperaturen… Ik heb er zin in, maar voel tegelijkertijd ook spanning. Ik ben nog nooit naar de sneeuw op vakantie geweest, nog nooit met een groepsreis en doe normaal gesproken niet zóveel activiteiten in één vakantie. Maar zodra het vliegtuig in het Finse Kittilä landt, begin ik te glunderen. Het wordt sowieso één groot avontuur!
Ik heb via de Nederlandse organisatie Travelbase mijn vakantie geboekt; de Lapland Trail. Op de site staat dat je een goede basisconditie moet hebben voor deze reis en 5 km moet kunnen hardlopen. Ik schoot destijds in de lach, want hoewel ik tegenwoordig veel sport, heb ik nog nooit 5 km kunnen hardlopen.
Ik kijk dan ook lichtelijk nerveus om me heen naar de mensen in de bus. Wat als ik straks omringd ben door mensen die alleen maar kip en broccoli eten en eiwitshakes maken? Als we onderweg zijn, kijk ik naar het sneeuwlandschap om mij heen. Het is hier nu al prachtig. Ik zie grote sneeuwhopen, besneeuwde bergtoppen en dunne sparren met sneeuw in de toppen. Mijn weerapp geeft aan dat het -16 is en het wordt deze week nog veel kouder. Ik ben nu al blij dat ik geitenwollensokken heb meegenomen, want die heb ik vast en zeker nodig.
Divers gezelschap
De groep bestaat uit 20 mensen en we slapen in het Silver Fox hostel in Äkäslompolo. Een dorpje met een kleine 500 inwoners.
Als we zijn ingecheckt, kom ik er al snel achter dat de groep heel wisselend is. De jongste is begin twintig, de oudste ergens midden 50. Er zijn stellen, soloreizigers, zusjes en een vriendinnengroepje. Maar het valt meteen op dat iedereen zin heeft om de rest beter te leren kennen en dat iedereen verschillende, sportieve achtergronden heeft. Ik voel me meteen wat geruster over de rest van de week. Dit gaat wel goed komen!
Langlaufles
Na een korte kennismaking trekt het grootste gedeelte van de groep meteen skikleding aan voor activiteit nummer 1: de start-to-(langlauf)ski-les.
Langlaufen ken ik van tv. Ik weet dat er speciale paden zijn, speciale ski’s en dat het er een beetje dommig uitziet. In de les merk ik dat moeilijker is dan het eruitziet en ook behoorlijk pittig. Je schuift constant in een vloeiende beweging – althans zo hoort het – je ene voet naar achteren en brengt die andere naar voren. In een soort loopbeweging kom je dan vooruit.
Het begint niet bijster soepel. Ingespannen kijk ik naar de track en schuifel langzaam naar voren. “Don’t forget to have fun!” roept de instructrice. Oh ja, lol maken. Wacht even. Ik schiet in de lach en hup, daar gaat mijn concentratie en val ik bijna op mijn snufferd in de sneeuw.
Eerste helling
Tegen het einde van de les klimmen we in een omgekeerde pizzapunt een helling op. Maar we moeten ook weer naar beneden. Iedereen vindt het hartstikke eng. Een uur geleden hadden we nog nooit op deze ski’s gestaan en nu gaan we naar beneden roetsjen? “Just stay low in a squat,” zegt de instructrice.
De eerste mensen gaan me voor en de meesten vallen. Dan ben ik aan de beurt en zet mezelf af om naar beneden te gaan. Het voelt alsof ik met de snelheid van een achtbaan mezelf in een diep dal laat storten. Een beetje zoals de Baron-achtbaan van de Efteling. Ik verlies een paar keer bijna mijn evenwicht, maar blijf ternauwernood staan. “Fucking hel!” gil ik, terwijl ik verder glij. Als ik weer bij de groep ben, grijns ik breed. Dit is leuk!
Meteen die eerste avond zien we al een glimp van het noorderlicht. Het is heel lichtjes zichtbaar en de eerste foto’s worden gemaakt. Hopelijk zien we het deze week nog vaker.
Een hele dag langlaufen
De volgende dag vertrekken we in twee groepen op langlauf-avontuur voor een tocht van zo’n 14 kilometer door de bossen. Voor we van start gaan, oefenen we de basisbeginselen nog eens. Met name het remmen is een belangrijk onderdeel, maar ik krijg het maar niet onder de knie zonder hard op m’n bek te gaan.
De blauwe plekken op mijn heup, mijn billen, knieën en scheenbeen zijn het bewijs van het niet kunnen remmen. Ik ben wel vijftig keer gevallen. In de meeste gevallen zachtjes, maar soms ook behoorlijk hard tijdens een afdaling. Want hoewel ik best goed ben in de afdalingen, vlieg ik een paar keer hard uit de bocht om sneeuw te happen. Toch sta ik elke keer weer lachend op en probeer het gewoon nog een keer. Bij het eindpunt haal ik opgelucht adem: het was ontzettend leuk, maar dit was ook wel genoeg ‘au’ voor één dag.
Mezelf bewijzen
Een van de redenen waarom ik deze reis heb geboekt, is omdat ik vaker nieuwe dingen wil proberen. Het boeken van zo’n sportieve vakantie voelt als iets buiten mijn comfortzone, omdat ik vroeger altijd riep dat ik niet sportief was. Toch heb ik de afgelopen jaren ontdekt dat er heel veel sporten zijn die ik wél leuk vind en dat bewegen goed is voor mijn mentale gezondheid. Maar dat stemmetje van mijn niet-sportieve ik zit nog altijd wel ergens in mijn kern. Zo denk ik soms – onterecht – dat ik iets niet kan.
Het langlaufen ging gister hartstikke goed. En ook al doet mijn hele lijf pijn, vandaag wil ik tijdens een sneeuwschoen hike wederom laten zien aan mezelf dat ik dit kan. Bij de start krijgen we bijzondere gevaartes aan onze voeten waarmee we op de sneeuw lopen, zonder er heel diep in weg te zakken. Een beetje alsof we te grote klompen dragen die stevig vastgesnoerd zitten aan onze voeten. De eerste meters van de trail gaan meteen steil omhoog en mijn ademhaling is gejaagd.
Kamp van Koningsbrugge
Een deel van de groep vertrekt pijlsnel. Mijn kuiten beginnen na een paar minuten al moord en brand te roepen en ik voel dat ik begin te zweten. Iets wat bij deze temperaturen eigenlijk niet mag, want dan krijg je het ook veel sneller koud. Ik trek een laag uit en schroef mijn tempo naar beneden. De groep hou ik niet bij en de eerste vernietigende stemmen roepen in mijn hoofd om aandacht.
“Je hebt een fout gemaakt, je kunt dit niet, zeg maar dat je teruggaat.” Ik bijt op mijn lip en blijf mijn ene voet voor de andere zetten. En ik weet niet waar ze vandaan komen, maar ineens zie ik Ray en Dai van Kamp van Koningsbrugge voor me. Ze roepen boos tegen me. “Pijn is emotie. Niet opgeven. Elke stap is er één.” Dus zet ik door. Ik hoef niet de snelste te zijn. Ik doe dit voor mezelf.
Uiteindelijk sta ik net als de anderen op de top van de eerste berg. Mijn hele lijf doet pijn, maar ik ben er wel. En dat geeft een heel goed gevoel.
Finse karaokebar
Die avond vieren we de eerste dagen met een deel van de groep in de pizzeria en daarna in de karaokebar. Volgens onze gidsen dé place to be om met de voetjes van de vloer te gaan.
De karaokebar is behoorlijk groot. In het midden staat een lange bar waar je drinken kunt halen. Rechts in de hoek is een klein podium voor de karaokesterren. Langs de muur zijn houten banken gemaakt waar veelal oudere mensen zitten met hun drankje om naar de karaokesterren te luisteren.
Tegen de meiden met wie ik ben, heb ik eerder al gezegd dat ik karaoke leuk vind en dat ik meestal ABBA zing. Maar hier in de karaokebar durf ik niet meteen, want de Finnen die ons voorgaan zingen loepzuiver én heel serieus. Maar dan hoor ik ineens mijn naam door de microfoon. Ik ben de volgende met Dancing Queen van ABBA. Oh mijn god. Komt dit goed?
Lees hoe dit afloopt in deel 2! Ook lees je hier over de huskytocht en mijn mental breakdown boven op een berg.
Interessant:
– Ik proefde rendierburger en rendierworst – best lekker! Een milde smaak, dus met de nodige kruiden wordt het lekker!
– Een biertje kost gemiddeld tussen de 7,50-9,50 euro
– Een wijntje is gemiddeld 14 euro