Liefdesdronken of toch een fikse kater?
‘Het is ingewikkeld’. Deze Facebookstatus begreep ik tot voor kort nooit goed. Tot ik ook ineens ging antwoorden met ‘ingewikkeld’ of ‘moeilijk’ als iemand me vroeg hoe het met De Cowboy ging.
Op het moment dat ik terugkwam van mijn vakantie in Amerika vloog ik letterlijk door de wolken. Ik had energie voor tien, constant een lach op mijn gezicht en blosjes op mijn wangen van verliefdheid. Het was zó lang geleden dat iemand heel mijn hebben en houden zó op z’n kop had gezet. Ik zat er tot over mijn oren in en schreeuwde letterlijk van de daken hoe verliefd ik wel niet was. Ik probeerde rationeel en nuchter te blijven, maar als je alles door een roze bril ziet, is dat toch wel heel erg moeilijk. Ik was letterlijk dronken van de liefde.
In slaap huilen
Na dronkenschap, volgt er meestal een kater. En zo, die kater kwam *BAM* bij mij binnen. Na een paar weken vliegen over roze wolken, hielden de motoren er ineens mee op en racete ik met een rotgang naar beneden tot ik met een klap op aarde neerkwam.
Want het is helemaal niet zo leuk dat er letterlijk een fucking oceaan tussen zit en dat je niet even langs kunt gaan voor een snelle kus. En het is helemaal niet leuk dat je niet altijd alles meteen met elkaar kunt delen, want door het tijdsverschil van zeven uur leef je maar een beperkt aantal uurtjes ‘samen’. En ook dan komt het niet altijd uit.
Ik begon me door deze en andere zaken machteloos, gefrustreerd en verdrietig te voelen. Mijn eigen onzekerheden begonnen op te spelen en oude wonden werden opgereten. Tekstberichtjes interpreteerde ik verkeerd, waarna ik mezelf in slaap huilde. Ik was ervan overtuigd dat het voorbij was. De liefde? Wat een gezeik. Ik vervloekte het allemaal. Dit diepe dal voelde vreselijk. Waarom stellen mensen toch hun hart open als het zó pijn kan doen?
Het leven verrast
Ik heb in de auto boos op mijn stuur geramd onderweg naar mijn werk, heb keihard ‘Fuck it!’ geschreeuwd en dramatisch meegezongen met de radio – al doe ik dat normaal gesproken ook wel. Een dag later boekte ik bijna een vliegticket naar Amerika om daar maar als een illegaal te gaan wonen. Weer een dag later wilde ik juist op de STOP-knop drukken en heel hard wegrennen. Mijn gevoel schoot echt alle kanten uit. Van de roze wolk, naar een grijze donderwolk tot een iets neutraler, zacht wolkje.
De extreme pieken en dalen in mijn stemming zijn er niet meer. Het zachte wolkje is een fijn tussenstation waarbij ik het hele ‘zo-zou-het-nu-moeten-gaan-gevoel’ loslaat. Want ik weet niet hoe het zou moeten gaan, hoe het hoort. Dit is een scenario waar we allebei geen flauw idee van hadden dat ‘ie zou gebeuren. En we hebben geen controle over de uitkomst.
De feiten blijven zoals ze zijn: ik ben hier en hij is daar. Ik heb hier mijn leven, hij daar. En hoewel we regelmatig in elkaars leven opduiken en we nog altijd volop in elkaars gedachten zijn, is het voor nu ‘leven en laten leven’. En wie weet wat de toekomst dan voor ons in petto heeft. Dat het leven kan verrassen moge duidelijk zijn. Want wie wordt er nou verliefd op de jongen die náást haar in het vliegtuig zat?! Maar voor nu zeg ik tegen iedereen die vraagt hoe het met De Cowboy gaat: ‘Het is ingewikkeld.’
2 reacties
Yvonne
Wow Maaike, dit valt niet mee…..
Je omschrijft t prachtig, maar daar heb je natuurlijk niet zoveel aan.
Iig veel sterkte met de lange afstands liefde…..
Blijven dromen, je weet nooit hoe t balletje nog gaat rollen.
Liefs Yvonne
Maaike
Lief Yvonne! Dankjewel!