MAAIKE IN… AMERIKA – Ja, alweer…

Het begint misschien haast een beetje irritant te worden. Ik hoor je denken: ‘Was die meid nou alwéér in Amerika?’ Het antwoord? Ja! De laatste twee weken van 2021 bracht ik opnieuw door in het zonnige Texas. Ik hoopte te genieten van een relaxte vakantie én ook wel wat antwoorden op liefdesgebied te krijgen. Het is allebei gelukt. 

Wil je dit verhaal liever luisteren a la een audioboek? DAT KAN. Ik heb dit hele verhaal gewoon ingesproken, zie hieronder! 

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind een reisdag altijd zó vermoeiend. Op de dag van vertrek stond ik om 5 uur ’s ochtends op, om 7 uur was ik op Schiphol en kon het urenlange wachten beginnen. Wachten bij de incheckbalie, de beveiliging, bij de gate, in het vliegtuig… En toen mijn vlucht ook nog eens ruim een uur vertraging had, nam mijn reisstress verder toe.

Ik vloog namelijk eerst in 11 uren naar Houston waar ik een overstap van twee uur had, maar door de vertraging was dat geslonken tot een uurtje. Een uur om goedgekeurd te worden door de immigratiedienst, mijn koffer van de bagageband te halen en op de volgende lopende band te zetten (rare regel!), opnieuw door de beveiliging te gaan én naar de gate te lopen.

In Houston waren de rijen overal lang. Bij de immigratiedienst vroeg ik aan een medewerkster of ik als-je-blieft voor mocht, maar ze schudde streng haar hoofd. “Als je je vlucht mist, dan word je gewoon op de volgende vlucht gezet.” Uh, oke… fijn, dacht ik. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil op déze vlucht, anders ben ik ook later in Austin en dus later bij de cowboy.

Als slakken zo traag

Ik werd goedgekeurd door de immigratiedienst, waarna ik koers zette naar de bagageband. Ik tilde mijn koffer eraf, sleepte ‘m naar de volgende ruimte waar ik hem op de volgende band zette en liep toen snel door naar de beveiliging. Met nog 20 minuten op de klok, zakte de moed mij in de schoenen toen ik de enorme rij zag. “Dit ga je niet ménen…” mompelde ik.

Iedereen in de rij leek tergend langzaam te handelen. “Oh, moeten de schoenen ook uit?” hoorde ik iemand vragen, waarna hij liep te prutsen met zijn veters. SCHIET NOU OP, wilde ik wel schreeuwen. Dat vliegtuig ging vast en zeker zonder mij vertrekken.

Usain Bolt in actie

Eenmaal door de beveiliging had ik nog 10 minuten op de klok. Klinkt veel, maar ik was bij A18 en moest naar D30. En hier waren tussen A en D geen snelle roltrappen of treintjes. Dat betekende simpelweg maar één ding: rennen.

Ik voelde de zweetdruppeltjes over mijn voorhoofd en mijn rug lopen. Gat-ver-dam-me, dacht ik steeds weer, maar ik rende door. Ik MOEST dit vliegtuig halen. Op gegeven moment was ik eindelijk halverwege C en kreeg ik weer een beetje moed. Nu doorgaan, dan red ik het vast! Hijgend en met mijn tong op mijn knieën kwam ik bij de balie van de gate aan. Ik had nog precies 1 minuut over.

Een lieve mevrouw keek me meelevend aan. “Kom maar even op adem!” zei ze. Dankbaar knikte ik en zocht ondertussen mijn boardingpass op. Eenmaal in het vliegtuig ontspande ik: ik heb het gehaald! Maar zodra die gedachte mijn brein had verlaten, kwamen de nieuwe paniekgedachten opzetten. Over iets meer dan een uur ga ik de cowboy weer zien. Hoe zou het zijn? Hoe zou het voelen? OMG.

Het weerzien

Op het vliegveld van Austin friste ik me op – dat was broodnodig na dat rennen – waarna ik naar buiten liep. Ik moest even wachten en probeerde mijn zenuwen onder controle te houden. Na een paar minuten zag ik z’n rode auto opduiken en een lachend gezicht achter het stuur. Een grijns van oor tot oor verscheen op mijn gezicht.

Hij stapte uit, gaf me een dikke knuffel en pakte mijn koffer op en tilde deze in de kofferbak. Toen we naast elkaar in de auto zaten, voelde het heel bijzonder en gewoon tegelijk. We kletsten alsof we elkaar gister nog gezien hadden. Het voelde meteen weer heel vertrouwd.

De antwoorden

Ik bleef tien dagen en mocht wederom in zijn huis vertoeven. De eerste dagen praatten we bij over de afgelopen tijd, wisselden nieuwtjes uit die nog niet zo uitgebreid aan bod waren gekomen en maakten plannen voor de dagen die komen gingen. We leerden elkaar beter kennen, maar wel met als groot verschil dat ik het deze keer allemaal niet door een roze bril zag. Ik was meer ‘geaard’ en dat gold ook voor hem.

En naarmate de dagen verstreken, kwamen er voor ons allebei antwoorden. De conclusie? De vonk bleef uit. Ik wilde het eerst niet accepteren, want misschien kwam het alsnog? Ik duwde de pijn van de teleurstelling zo ver mogelijk weg. Wilde nog niet zien dat het zeepbelletje van hoop uit elkaar was gespat. Maar op het moment dat de cowboy eerlijk was over zijn gevoelens naar mij toe, moest ik ook eerlijk zijn naar hem en naar mezelf toe. Ik voelde hetzelfde. Hoewel we het supergoed met elkaar kunnen vinden, matchen we om heel veel redenen niet als het om de liefde gaat.

Het is oké

Ondanks dit alles bleef ik en maakten we er een leuke tijd van. We gingen een paar keer uit eten, we vierden kerst met zijn vrienden, ik wandelde met z’n hond, we zongen karaoke met twee vrienden, keken naar talloze films en series op Netflix en bleven goede gesprekken voeren. Maar dit alles zonder die beroemde vonk. 

Op het moment dat ik bijna vertrok, was ik niet verdrietig. De vorige keer wilde ik het liefst mijn baan opzeggen en nooit meer weggaan. Nu verlangde ik juist wel weer naar m’n eigen huis, mijn kat en eigen sociale kring. Maar thuis kwam eventjes ‘de klap’.

Het verdrietige gevoel dat ik in Amerika had tegengehouden, haalde me hier in. Het was niet gelopen zoals ik dat had gehoopt en dat deed toch wel even flink pijn. Maar ik ben nu bijna een maand verder en ik ben gelukkig weer oké. Je zou kunnen zeggen dat ik een ervaring rijker en een illusie armer ben. En ik heb zo het vermoeden dat mijn volgende vakantiebestemming een keertje níét Amerika is…