Kinderverjaardagen

Zondagmiddag, 15.00 uur. Om mij heen tien tot vijftien gillende kinderen. In elke hoek van de kamer zit er wel eentje te krijsen. Ofwel omdat ‘ie z’n knuffel kwijt is of een ander kindje z’n speelgoed heeft afgepakt. Een jongetje trekt zich huilend aan mijn broekspijpen omhoog. Eerst kijk ik nog vertederend toe, tot hij zijn vieze snottebel aan mijn broek afveegt. Waar ben ik beland…? Oh ja, een kinderverjaardag. 

Voor je verder leest: ik ben geen kinderhater. In tegendeel! Ik hou van mijn neefje en twee nichtjes. Zij mogen elk moment van de dag aan mijn haren trekken en hun vieze neuzen aan mijn kleren afvegen. Maar als je een twintiger bent zonder dringende kinderwens dan is een kinderverjaardag de hel. Het huilen, schreeuwen en de confrontatie met moeders en hun hormonen… ‘Wist je dat de Ikea heel goede kinderstoelen heeft?’ vertelt zo’n trotse moeder aan mij. Waarschijnlijk hoopt ze dat ik hap en al die informatie wil gebruiken voor later.

‘Oh?’ reageer ik ongeïnteresseerd. ‘Ik ken de Ikea alleen maar van goedkoop studenteneten.’ De moeder negeert mij compleet en praat opgewekt verder over prinsessenbedden en kinderstoelen. ‘Zo makkelijk hè. Natan is nu ook zindelijk. Dat maakt het helemaal fijn.’ Verveeld knik ik en kijk zoekend de kamer rond. Waar is die ontsnappingsroute aangegeven? Ik kan hem niet vinden en kijk daarom maar naar het jongetje Natan. ‘Dat ‘ie zindelijk is, zie ik!’ Lachend wijs ik naar het jongetje dat zijn broek naar beneden heeft gedaan en trots in de plantenbak staat te plassen.

Een paar dagen later duizelt mij de informatie over borstvoeding, middagslaapjes en kinderwagens nog. ‘Wacht maar tot we zelf ooit misschien kinderen hebben,’ zegt een vriendinnetje lachend als ik haar vertel over de verjaardag. Niet-begrijpend staar ik haar aan. ‘Nou, nu hebben we het toch ook over school en onze bijbaantjes? Dan hebben we het vast over kinderen en spuugdoekjes,’ legt ze uit. Ik kijk haar verbouwereerd aan en besef dat ze gelijk heeft. Het is een heel andere levensfase. Toch hoop ik dat ik voor nu nog een paar jaar in de ‘studentenfase’ mag blijven…