HELP! Ik lijd aan OCS…

Drie weken geleden landde ik weer op de Nederlandse bodem na drie maanden door Amerika te hebben gereisd. Nu ik thuis ben, heb ik moeite om mijn draai weer te vinden. De diagnose? Een Omgekeerde Cultuurshock (OCS). 

Een omgekeerde wattes? Inderdaad, dat dacht ik ook in eerste instantie. We kennen een cultuurshock in principe alleen als je als moderne westerling naar China afreist waar men naast je voeten op de grond spuugt of waar ze tijdens het avondeten luidkeels smakken. We kennen diezelfde cultuurshock als we afreizen naar een derdewereldland waar mensen in hutjes wonen en waar geen Wifi is.

Een cultuurshock als je weer terugkeert naar je eigen vertrouwde land kende ik niet. Tot mijn nichtje Maxime een artikel onder mijn neus schoof. Ik voel mij inderdaad een beetje ‘mwah’ en dat artikel verklaarde alles.

THUIS IS ALLES ZO GEWOON

Dionne schreef erover. OCS besluipt je van achteren en werpt je omver op het moment dat je weer op de Nederlandse bodem staat. Na een langere periode te zijn weggeweest, ben jij veranderd. Jouw huis en Nederland zijn daarentegen nog precies hetzelfde.

Je ergert je groen en geel aan alles wat hier weer zo ‘gewoon’ is. Het liefst spring je meteen weer op het eerste de beste vliegtuig om naar een nieuwe, verre bestemming af te reizen. En aangezien je bankrekening/familie/werk er ook nog iets over te zeggen heeft, moet je met dat gevoel leren omgaan.

VIER FASES

Om de omgekeerde cultuurshock iets beter te begrijpen, heb ik de vier fasen die je doorloopt even op een rijtje gezet.

1- AFSCHEID NEMEN

Een lange reis maken is leuk. Je hebt geweldige mensen ontmoet, prachtige plekken ontdekt en bent daardoor veranderd. Dan komt de tijd dat je weer naar huis moet en moet je afscheid nemen. Misschien laat je wel even een traan als je voor de laatste keer een wandeltocht maakt naar een prachtig uitzichtpunt. Dit was het dan. Je gaat weer naar huis

2- TERUG NAAR HUIS

Aan de ene kant neem je met pijn in je hart afscheid. Aan de andere kant verlang je ook naar huis. Zo begon ik te verlangen naar een normaal bord Hollands eten en naar mijn eigen bed. Het constante gesleep met je spullen begint je op gegeven moment toch wel een beetje op te breken, evenals in elke stad weer het metrosysteem onder de knie zien te krijgen. Naar huis gaan is toch ook zo erg weer niet.

3- HOME NOT SO SWEET HOME

En dan ben je terug. Je zoekt je vrienden en familie op, wisselt ervaringen uit en dan komt ineens het besef: Nederland is nog PRECIES hetzelfde als toen je wegging. Beter gezegd: je leven is nog precies hetzelfde gebleven.

Behalve één ding: jijzelf. De ervaringen die je hebt opgedaan in het buitenland, hebben je als persoon veranderd. Dingen die normaal waren voordat je wegging, erger je je nu aan. Zo erger ik mij aan het feit dat iedereen hier zo op zichzelf is. Er wordt niet met elkaar gekletst in de trein. Op een feestje blijft iedereen angstvallig bij zijn eigen groepje, terwijl het juist zo leuk is om nieuwe mensen te ontmoeten.

Daarnaast begin je ook te merken dat het lastig is je verhalen over te brengen. Mensen zijn wel geïnteresseerd, maar willen geen 1.000 foto’s zien en haken na anekdote vijf af. De enige die écht weet hoe het voelde toen je na een uur zwoegen eindelijk bovenop die berg stond met een magistraal uitzicht. Dat je drie uur lang met een grijns op je gezicht hebt paardgereden in de woeste natuur, omringd door stieren, hertjes en vogels, is ook alleen jouw ervaring. De mensen aan wie je het vertelt, voelen niet hetzelfde als jij.

4- ALLES KOMT GOED

In de laatste fase ga je je weer aanpassen. Je onderneemt dingen om met je ervaringen om te gaan. Het leven wordt weer normaal, maar toch een tikkeltje anders. Je veranderde karakter wordt ingepast in je bestaande leven.

Misschien dat je – in plaats van je dood te ergeren – nu zelf spontaan praatjes aanknoopt met mensen in de supermarkt. Je gerechten kookt die je in het land waar je bent geweest hebt ontdekt. Volgens psychologen kost fase vier tijd, maar ga je uiteindelijk vanzelf weer in hetzelfde tempo lopen als daarvoor.

Gelukkig, dacht ik bij het lezen van fase vier. Er is een medicijn voor mijn OCS. Tijd.

Herken jij deze omgekeerde cultuurshock?

BewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewaren