De Grand Canyon, San Diego, Las Vegas: enkele highlights van mijn 21-daagse reis naar West-Amerika. In mijn huurauto heb ik ruim vijfduizend kilometer achter het stuur gezeten om de mooiste nationale parken en steden te ontdekken. Helaas kan ik niet álles vertellen, dus in dit verhaal mijn reis in vogelvlucht…
Goh. Een ander woord heb ik er eigenlijk niet voor. Nog even en we zitten alweer in een nieuw jaar. Dan wordt er wederom vuurwerk de lucht ingeschoten om de afgelopen twaalf maanden te vieren en 2019 in te luiden.
De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met het volgende: zoeken naar een baan én het vertellen van mijn Amerikaanse reisverhalen. Eén vriendin heb ik vermoeid met mijn Google Photo’s map (meer dan 1000 foto’s, de arme ziel). Om het voor de volgende persoon leuk te houden, heb ik een (gedrukt) fotoboek gemaakt.
Tja, aan alles komt een eind zeggen ze weleens. Aan deze reis in ieder geval wel. Vanavond stap ik in het vliegtuig terug naar huis. Voor nu neem ik nog even de tijd voor een laatste artikeltje. Een afscheidsbriefje.
[English version? See below!] Het is misschien niet netjes, maar ik wil even gemeen doen. Ik heb nog altijd vaker niet dan wel geen jas aan. Mijn neus is een beetje rood, door de zon. En als ik het had gewild, kon ik in de Golf van Mexico zwemmen.
Op een reis zoals deze moest er toch een keer iets misgaan… Verder schreef ik in mijn laatste update dat Halloween eraan zat te komen, dat ik naar een rodeo wilde én op minstens 1 paardenrug wilde zitten. Ik neem je weer even mee in alles wat er gebeurd is.
Ja, daar ben ik weer! Genietend van het zonnetje en een fijne temperatuur van zo’n 24 graden typ ik een tweede update van mijn avonturen in Amerika. Ik heb alweer een hele afstand afgelegd. Mijn laatste verhaal eindigde in Chattanooga (Tennessee), ik ben nu in Houston (Texas).
Goh, terwijl jullie dit lezen vlieg ik ergens hoog boven een ander werelddeel. En helaas is daarmee ook het einde gekomen aan mijn columns in deze krant. Ik ga namelijk drie maanden door Amerika reizen! In mijn eentje, met een backpack, zonder vastomlijnde planning.
Ik vermijd de weegschaal al een tijdje. Iedere keer als ik in de badkamer kom, zie ik ‘m op de grond liggen. Mij roepend om er even op te staan en gebruik van hem te maken. Ik weiger, pertinent, omdat ik weet dat de cijfers mij niet zullen aanstaan.
“Dat vrouwen eraan verslaafd zijn, begrijp ik wel, maar een man? Dat had ik nog nooit eerder meegemaakt. Tot een paar jaar geleden. Mijn man tovert halverwege oktober de kerstmuziek uit de kast en vult hij ons huis van binnen en buiten met kitscherige troep. In het begin was het wel schattig, maar nu begint het de spuigaten uit te lopen.