Maaike in Amerika: aan alles komt een eind. Terug naar Nederland
Persoonlijke verhalen

Maaike in Amerika deel 5: Vaarwel, goodbye, au revoir…

Tja, aan alles komt een eind zeggen ze weleens. Aan deze reis in ieder geval wel. Vanavond stap ik in het vliegtuig terug naar huis. Voor nu neem ik nog even de tijd voor een laatste artikeltje. Een afscheidsbriefje. 

Ik heb heel wat beleefd de afgelopen drie maanden. Gemist? Klik hier voor deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4.

STEEDS WEER EEN ANDER BED

Als ik heel eerlijk ben, ben ik doodop. Reizen is leuk, het is opwindend en fantastisch, maar ook vermoeiend. Je bent nooit ergens heel erg lang. Je bent altijd bezig met je volgende bestemming en je moet bekijken hoe je er komt en waar je slaapt.

Ieder bed is anders. Super zachte matrassen, te kleine harde slaapbanken, krakerige stapelbedden… Ik heb ze allemaal gehad. En slapen in een ruimte met andere mensen is ook niet altijd even rustgevend. Snurkende mensen naast je of mensen die in de kamer naast je luidruchtig seks hebben.

 

 

 

En op reis heb je altijd het gevoel dat je iets móét doen. Je geeft jezelf nauwelijks rust, want er is zoveel om je heen. Zoveel mensen die je kunt leren kennen en zoveel avonturen waar je ja tegen kunt zeggen. Ik heb zelfs een nacht op de achterbank van mijn auto overleefd!

HET WAS HET WAARD

Dat is de werkelijkheid. Klinkt vermoeiend he? Maar het was het waard. Ik had me ingesteld op 3 maanden en heb tot de laatste minuut ervan genoten. Ik genoot van het reizen van plek naar plek, van het ontdekken van allerlei grote en kleine steden.

Die waardeloze bedden waar ik het over had? Ik heb overal toch kunnen slapen. Zelfs op de te kleine, waardeloze en harde slaapbanken, krakerige stapelbedden en in hostelkamers met snurkende Fransmannen die het WK snurken probeerden te winnen. Ik heb zelfs een nacht op de achterbank van mijn huurauto overleefd!

Ja, ik gaf mezelf weinig rust, maar dat hoort ook een beetje bij zo’n reis. Daardoor heb ik al die mooie plekken ontdekt en al die leuke en lieve mensen leren kennen. Avondjes doorhalen in de kroeg vind ik in Nederland leuk, maar ook hier in Amerika hoorde dat er af en toe bij. Soms moet je de dag daarna dan gedwongen rust nemen…

In Charleston, South Carolina is de afwisseling tussen rust en gezellige drukte onlosmakelijk met elkaar verbonden

STOP MET BANG ZIJN

Dacht ik in eerste instantie nog dat deze reis vooral leuk zou zijn en me niet zoveel zou leren, tja. Ik heb toch wel wat antwoorden en inzichten gevonden. Wat antwoorden die mijn leven hier en daar in 2018 een beetje gaan veranderen. En inzichten die dat hopelijk iets makkelijker gaan maken.

Zo realiseerde ik me al vrij snel dat je niet álles hoeft te researchen en te plannen. Je ziet vanzelf wel wat er gebeurt! En je druk maken of mensen je wel aardig gaan vinden, of je niet gaat verdwalen en of je niet gebeten wordt door een slang? Nergens voor nodig. Het is verspilde energie, want het loopt toch allemaal anders dan je denkt.

Eigenlijk is het meest simpele en ook het meest belangrijke wat ik heb geleerd, is dat je jezelf moet durven zijn. Wees eerlijk in wat je leuk vindt, blijf jezelf, wees open naar mensen toe en verrek: ze zijn aardig terug en vinden je zelfs áárdig. En is er geen klik? Jammer dan. Voor die persoon 10 anderen met wie je dat wel hebt. Oh, en ook belangrijk: kruip af en toe lekker uit je comfortabele hol en doe iets nieuws. Het maakt het leven leuker, echt.

Santacon is groots in Amerika. Ik vierde er eentje in Charleston, South Carolina.
Miss Claus!

VLIEGTUIG SOUVENIR?

De drie maanden zijn omgevlogen. Als het vliegtuig weer op Nederlandse bodem landt, moet ik me weer klaarmaken voor het Nederlandse normale leven. Het ‘volwassen’ leven. Iets waar ik nog niet zo naar uitkijk, maar ook dat zal wel weer goed komen.

Maar Amerika? Ik ga je missen. Ik heb geen seconde spijt van mijn beslissing hier te komen. Een stukje in mijn hart is nu voor jou. Met zekerheid durf ik dan ook te zeggen dat ik terugkom, ooit, want er is nog zoveel meer te ontdekken.

Een aantal van jullie vroeg of ik nog een Amerikaan mee naar huis neem. Een speciaal souveniertje. Het antwoord daarop is nee. Oh en jullie hoeven ook niet All You Need Is Love in te schakelen. Doe mij toch maar een Nederlandse man!

Vaarwel en tot ziens!

My trip…

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.