Persoonlijke verhalen

Jemig, wat is dit? Ben ik volwassen of zo?

Met moeite hou ik het karretje recht terwijl ik de bloemige lentegeuren om mij heen opsnuif. Mijn handen glijden langs de groene bladeren en mijn ogen bekijken de papiertjes op ieder potje. Mijn hersenen maken overuren: “Deze past perfect op de kast, deze hoort in het hoekje. Oh en deze zou perfect zijn in de vensterbank!” Het is zondagmiddag en ik ben in de Intratuin of all places. 

Begrijp me niet verkeerd. Er is niets mis met burgerlijke zaken als de plantjesmarkt, handwerkbeurs, stoffenmarkt of de knutselhoek. Maar als ik dit volledig op mezelf betrek, ben ik het afgelopen jaar toch wel veranderd.

Sinds ik op mezelf woon in Groningen interesseer ik mij ineens voor die groene monsters waar je voor moet zorgen. En om het nog erger te maken: een kleine twee weken was het hoogtepunt van mijn week de opening van de Lidl om de hoek. Serieus: kan het nog burgerlijker?

Pietje Pannenkoek

Een aantal jaar geleden kreeg ik nog op mijn kop van mijn moeder omdat ik haar viooltjes was vergeten toen zij en mijn vader een weekje op vakantie waren. In diezelfde periode  presteerde ik het om een vetplant te vermoorden.

Sinds vorig jaar juli is er hier nog maar één plantje doodgegaan. Ik koop speciale plantenvoeding voor ze, om ze goed te laten groeien. Via Marktplaats heb ik een stekje gekocht voor drie euro, omdat ik het leuk vind om iedere week te kijken of ‘ie al gegroeid is. En een aantal van die plantjes heb ik zelfs namen gegeven. Zo heet er eentje Pietje Pannenkoek, een andere is Hetty Heideira en eentje heet gewoon Draak (want dat is een simpelweg een draak van een plant die ternauwernood aan de dood ontsnapt).

Verandering is moeilijk

Waar ik aan de ene kant blij word van frutselen aan deze planten, van een rondje maken door de nieuwe supermarkt en een grote voorjaarsschoonmaak houden, lijkt het wel alsof ik aan de andere kant extra uit de band spring om de balans te bewaken. Alsof ik mezelf krampachtig probeer in te houden niet té volwassen te worden.

Dus compenseer ik alles. Zo ben ik nog altijd regelmatig in de kroeg te vinden. En waar ik als puber nog wist wanneer ik moest ophouden met drinken, is die grens nu weleens vervaagd. Want dat ik op 27-jarige leeftijd voor het eerst van mijn fiets viel, omdat ik te veel had gedronken is nou niet echt iets waar ik trots op ben (al was het achteraf wel behoorlijk grappig).

Luxepaardjes

En als ik mag kiezen voor een superdeluxe restaurant of een pizzeria met pizza’s voor tien euro, kies ik voor dat laatste. Want van escargots en hertenbil gaat mijn culinaire hart (of het ontbreken daarvan) nog altijd niet sneller kloppen. Ik begrijp ook niet waarom mensen zestig euro betalen voor een driegangenmenu om vervolgens na afloop nog een hamburger te halen bij de McDonald’s.

Dus ja, die balans lijkt weleens zoek tussen dat aan de ene kant vreselijk fijne, burgerlijke bestaan met mijn dekentje en mijn borduursetje (oh ja, dat heb ik óók nog besteld) op de bank. En aan de andere kant dus dat puberale, wilde leventje. Om mezelf vervolgens een onnozele te vinden na zo’n wilde uitspatting, omdat ik weer een zondag heb verkloot. Lig ik weer de hele dag in bed te creperen door een kater.

Misschien is dit voor nu wel de juiste balans voor mij. Ook een oude hond heeft nog zo zijn puppystreken nietwaar? En een volwassen paard maakt ook nog weleens vrolijke lentebokken. En wat te denken van omaatjes die nog lekker aan hun advocaatje nippen. Misschien moet ik er ook gewoon niet zoveel over nadenken.

Life’s short, so I’ll just have to LIVE IT! 😉 

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.