Typisch Woodstock…
Het leek zo’n goed idee! Even op iemands schouders zitten om naar de mensen op het podium van Dicky Woodstock te kunnen kijken. Hoewel ik het meteen al doodeng vond (want 1: hoogtevrees en 2: de angst om ervan af te kukelen), won mijn enthousiasme het van mijn angst.
Het hele motto ‘Vaak bu-j te bang’ van de Zwarte Cross zat nog in mijn hoofd. Dus hup, daar ging ik omhoog. Even de feesttent overzien, naar mensen zwaaien en uiteraard naar de artiesten op het podium kijken.
Verloor mijn evenwicht
Na een minuut of vijf vond de aardige jongen op wiens schouders ik zat het welletjes en bukte om mij weer op de grond te zetten. Ik weet nog dat ik riep: ‘Hoe moet ik er eigenlijk weer vanaf komen?’ en hij antwoordde: ‘Als je de grond voelt er vanaf stappen.’ Oke, klinkt logisch toch? De grond kwam ook inderdaad dichterbij en ik was er bijna toen het alsnog misging.
Hij dacht dat ik de grond al voelde en maakte een plotselinge beweging. Ik verloor mijn evenwicht en slaakte een geschrokken kreet. Het hielp niet. De grond kwam hard dichterbij. Ik kneep mijn ogen dicht en strekte mijn handen uit om mijn val te breken. Het had alleen weinig zin.
Pikzwart
Languit lag ik op de grond. Wel een zachte grond, want door de hevige regenval en al die liters bier, cola en wijn was het er lekker modderig… Heel even keek ik vies naar de grond, maar liet mij toen lachend weer overeind trekken om de schade op te nemen.
Het resultaat? Twee pikzarte handen en een broek die van boven tot onder onder de bagger zat. De jongen in kwestie verontschuldigde zich wel tien keer, maar ik kon alleen maar lachen. Ik wist dat zoiets kon gebeuren toen ik vijf minuten daarvoor ja zei. Dit soort dingen horen nou eenmaal bij Woodstock.
Aftellen
Dat mijn lijf een dag later verging van de spierpijn door die val, interesseerde mij niet. Het herinnerde mij aan een geweldige avond, evenals de blauwe plek op mijn been die ik een dag eerder ergens heb opgelopen.
Mijn kaken doen nog pijn van het lachen. Mijn ogen staan nog een beetje vermoeid. Maar één ding weet ik wel: het lijkt alsof het ieder jaar leuker wordt. Nu weer een jaar wachten… Ik ga alvast aftellen.
