Maaike in de Achterhoek: wijn drinken in de hottub & op smokkelavontuur

De ogen van de oude man glimmen, terwijl hij verhalen over zijn geliefde plaats Dinxperlo vertelt. Ik hang aan z’n lippen; er ligt hier een stuk meer geschiedenis dan ik dacht toen ik mijn minivakantie naar de Achterhoek boekte. 

Dinxperlo is een klein plaatsje in de Achterhoek en ligt direct aan de Duitse grens. Ik heb voor een paar dagen een wellnesshuisje geboekt om een paar dagen lekker te ontspannen. Op het erf van de verbouwde boerderij staan twee huisjes: ’t Koetje & ’t Kalfje. Ik zit in het kleinste huisje, ’t Kalfje. Het huisje is van alle gemakken voorzien, waaronder een eigen terrasje én een hottub.

Bubbelen met bubbels

Als ik ben ingecheckt, duik ik dan ook meteen in de hottub mét een wijntje. De spanning van de afgelopen tijd voel ik uit me wegvloeien. Het huisje is prachtig en superschoon, ik heb uitzicht op een breed, groen weiland en hoor amper verkeer. Na twee wijntjes voel ik me rozig en stap ik uit de hottub en spring onder de douche waarna ik op een tuinstoel duik om een boek te lezen. De glimlach is niet van m’n gezicht af te poetsen, want dit ‘kleine’ leven? Dit is precies wat ik nu nodig heb.

Luie donder

Na een halfjaar bikkelen om freelanceklussen te krijgen, mijn massagewerk onder de knie te krijgen en ook nog leuke dingen te doen, merk ik dat m’n energie een beetje op is. Met een eigen bedrijf is het makkelijk om elke dag een beetje te werken, waardoor je al snel zeven dagen in de week aan het werk bent. Ik heb bewust deze dagen geen (werk)mail op mijn telefoon, open het ook niet op mijn laptop en ‘verplicht’ mezelf om stil te zitten en te genieten.

De volgende dag leen ik een fiets van de B&B-eigenaren en fiets in de richting van een theetuin zo’n 8 kilometer verderop. Thuis ben ik een luie donder met m’n elektrische fiets, maar hier moet ik het toch echt zelf doen. Ik neem een verkeerde afslag en stuiter over een hard, onverhard wandelpad en moet daarna nog een stuk hoog gras doorkruisen. Lachend bereik ik de grote weg waar ik weer op het ‘gewone’ fietspad beland.

Toeristenogen

Ik geniet van de groene omgeving. Als ik langs een varkensboerderij fiets, kijk ik met grote ogen naar een paar varkens die buiten in de modder staan. Die beesten zijn reusachtig! Op de terugweg fiets ik wel meteen goed en fiets ik over kronkelende, smalle fietspaden en kom ik opnieuw van alles tegen. Toch ben ik blij als ik weer bij m’n huisje ben, want even 16 kilometer fietsen is best pittig voor iemand die nooit (op een normale fiets) fietst.

Boekenstad Bredevoort

Die middag staat idyllische Bredevoort op het programma. Ik had gelezen dat dit ook wel de boekenstad wordt genoemd, vanwege een groot aantal tweedehands boekwinkels, antiquariaten en boekenkramen. En inderdaad: op zo’n beetje elke straathoek is wel een minibieb of klein winkeltje te vinden. Helaas niet per se met boeken die ík leuk vind, maar desalniettemin is het leuk om er een tijdje rond te struinen.

Smokkeltocht Dinxperlo

Op mijn laatste volle dag, wandel ik mee met de Smokkeltocht van het plaatselijke VVV kantoor. Mijn gids vertelt al wandelend 2,5 uur lang verhalen over Dinxperlo en het smokkel- en oorlogsverleden. De ligging, direct aan de Duitse grens, maakte het een waar smokkelaarsparadijs. Zowel in tijden van de oorlog als daarbuiten. Door de grote prijs- en belastingverschillen werd het dan ook lucratief om boter, koffie, suiker en tabak te smokkelen.

Hector de hond

Hoewel in tijden van schaarste het smokkelen soms broodnodig was, was het in betere tijden vaak een spelletje ‘Hoe kunnen we de grensbewakers voor de gek houden?’

De ogen van de oude man glimmen als we stilstaan bij een grote boom. “Een Duitse grensbewaker wilde al heel lang een smokkelaar te pakken krijgen. Hij klom in de boom en verschool zich, zo moest hij de man wel op heterdaad kunnen betrappen. De Nederlander kwam eraan op z’n fiets, maar hij had ook z’n waakhond Hector meegenomen. De Nederlander stopte bij de boom, bond de hond aan de boom vast en vertrok. De Duitser durfde niet naar beneden, dus hij bleef zitten. Pas úren later kwam de Nederlander terug en maakte z’n hond los. ‘Kom Hector, we gaan naar huis. Kan die man in de boom ook eindelijk naar bed.’ Hij wist dus allang dat die man daar zat,” vertelt de gids lachend.

Recht onder je neus

Iets verderop blijven we opnieuw staan. “Er was een Nederlander die vlak over de grens in Duitsland woonde, maar hier werkte. Elke dag kwam hij met grote, volle tassen aan z’n stuur en bagagedrager langs de grenspost. En elke keer weer zat er alleen maar troep in die tassen. Maar de douaniers bleven denken dat hij iets smokkelde, maar ze konden ‘m er maar niet op betrappen. Toen de man met pensioen ging, vroegen ze het hem. ‘Wat smokkelde jij dan toch?’”

De gids kijkt ons vragend aan. “Wat denken jullie?” We hebben geen idee en denken véél te moeilijk. De gids lacht. “Het gebeurde elke keer vlak onder hun neus. Letterlijk. Het waren namelijk niet de tassen vol troep, maar de fiets waarop ‘ie reed!”

Opgeladen naar huis

De minivakantie vliegt voorbij. Uitgerust kruip ik de volgende dag weer op mijn eigen bank naast Alex. Glimlachend denk ik terug aan de afgelopen dagen. Ik hoef echt niet altijd ver weg om het leuk te hebben en even op te laden.

Hier overnachtte ik!

De smokkeltour van de VVV is elke woensdagmiddag, klik hier voor meer informatie!

---

Nog even dit!
Tijdens mijn minivakantie las ik deze boeken:

Dit artikel bevat affiliate links van Bol.com. Als je op een van de links klikt, kost het jou niets extra’s maar levert het mij een klein bedrag op.