Hoge nood

‘Ah! Ik hou het niet meer. Nu moet ik echt even plassen,’ zeg ik tegen een vriendin. Het is erg druk in de kroeg. Het lijkt alsof alle meisjes op hetzelfde moment ook naar de wc moeten. De rij is enorm. 

Mannen-wc

Tientallen staan op hun benen te wiebelen en kijken ietwat boos naar de deuren die maar niet opengaan. Ik voeg mij bij het groepje dames en ga ervan uit dat iedereen gewoon zo snel mogelijk zijn behoefte doet. Het schiet alleen niet op.

Heel veel langer kan ik het niet meer ophouden… Heel even schiet de mannen-wc door mijn hoofd, maar blijf toch staan. Als je geen andere dingen wilt zien, kun je maar beter blijven wachten.

Tuthola’s

‘Wat is iedereen daar toch aan het doen?’ vraagt een ander meisje zich hardop af.
Als dan eindelijk de deuren opengaan, kijken we als arrogante tuthola’s naar de desbetreffende meisjes die net zo arrogant terugkijken. Vervolgens gaan er weer twee andere meiden naar de wc en duurt het weer zo lang.

Ik snap er niks van. Wat is er nou zo moeilijk aan? Je ritst je gulp los, doet je broek en onderbroek naar beneden, plast, veegt en hijst je broek weer op. Het kan in minder dan twee minuten. Een legging of een panty aan? Dat duurt ook echt niet heel veel langer.

Overal bereikbaar

De twee deuren gaan open. Mijn blik valt op het handtasje van het desbetreffende meisje. Het tasje is nog geopend. In haar hand houdt ze haar mobiel. Dan besef ik het ineens. Ze zijn niet alleen maar aan het plassen.

Tegenwoordig moet je overal bereikbaar zijn en moet je altijd iets van je laten horen. Dus als je dan een keertje moet, stuur je al plassende tweets en facebookberichtjes de deur uit. Als ik eindelijk aan de beurt ben, zorg ik ervoor dat ik zo snel mogelijk weer buiten sta. Bewonderd kijken ze mij aan en dat doet mij goed. Eén ding weet ik zeker: als ik weer moet plassen in de kroeg, dan wacht ik niet tot het laatste moment.