Persoonlijke verhalen

Stilte

Ga eens terug in je herinneringen en bedenk wanneer je voor het laatst echt, en dan bedoel ik ook echt, gelukkig was. Misschien is dat al een heel lange tijd geleden en zat je toen schommelend in je eentje te luisteren naar het getjilp van vogels om je heen. 

Misschien werd je wakker na een vervelende droom en kon je troost zoeken bij degene naast je. Een goed gesprek, een lachsalvo die niet meer op leek te houden of een fijne vakantie. En uiteindelijk zijn het die herinneringen die zo snel weer vervagen, omdat je ze misschien wel te veel voor lief neemt. Geluk geeft geen barsten in je hart en draag je misschien niet op die manier je hele leven met je mee.

MH17

Ik hoop dat de mensen van MH17 niet geleden hebben. Het is verschrikkelijk wat er gebeurd is. Je gaat met een vrolijk en opgewonden gevoel weg om vervolgens nooit meer thuis te komen. Het is verschrikkelijk en er zijn geen woorden voor om dat te beschrijven.

Ze wisten niet wat er aan zat te komen. Wat voor verschrikkelijke dingen er zouden gebeuren. Ze dachten niet aan terugkomen in een houten kist, minuten stilte en een lange stoet van rouwauto’s en dat is maar beter ook.

Niemand weet het

Ik hoop dat ze met elkaar plezier hadden. Schaterlachend herinneringen uitwisselden, grapjes met elkaar maakten of nadachten over hun vakantieplannen. Ik hoop dat ze geen tijd hebben gehad om door te hebben wat voor verschrikkelijk iets er gebeurde. Dat er niet werd gegild. Niet werd gehuild. Ik hoop dat het in een klap voorbij was, maar dat weet ik niet. Dat weet niemand.

Te midden van al het verdriet, alle rouw en alle woede, besef ik ineens hoe blij je moet zijn met de mensen om je heen. Het leven is veel te kort om chagrijnig te zijn. Veel te kort om boos te zijn op je ouders, je vervelende buurman of je collega. Je weet niet wanneer je laatste dag gekomen is en dat is maar beter ook.

Des te belangrijker wordt het om te genieten van alles. Van de bloemen en de dieren om je heen. Van de mensen die je lief zijn. Van kleine dingen en ook intens grote dingen. Want soms is er geen tijd om afscheid te nemen. Toon Hermans benoemde het al zo krachtig in zijn gedicht:

Ga nooit weg zonder te groeten,
ga nooit weg zonder een zoen.
Want wie het noodlot zal ontmoeten,
zal het morgen niet meer doen.
Loop nooit weg zonder te praten,
dat doet soms een hart zo pijn.
Wat je ‘s morgens hebt verlaten,
kan er ‘s avonds niet meer zijn.

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.