Persoonlijke verhalen

Hoe mijn verjaardagsfeest veranderde in een gijzeling

Mijn 27e verjaardag is alweer vier jaar geleden, maar toch duikt ‘ie rond november altijd even op in mijn hoofd. Ik gaf geen spectaculair feest en kreeg geen idioot dure cadeaus. Wel had ik de ergste kater óóit en een afwijzing van heb ik jou daar.

Als je liever luistert… ^ 🙂

Mijn 27e verjaardag vier ik niet in één keer, maar opgedeeld in verschillende groepjes. Ik heb het feestje voor familie en de vriendengroep al gehad als ik het in Groningen nog met een paar vriendinnen vier. Op die desbetreffende avond zwaai ik mijn vriendinnen al redelijk op tijd de deur uit. Ze moeten nog een stuk terugrijden en zijn daarom vlak na 00.00 uur vertrokken. Net nadat ik mezelf het jarige Jetje kan noemen.

Vrijgezellenfeest crashen

Ik sta net de borrelnoten in de vuilnisemmer te gooien als ik een appje krijg van een vriend.

“Ben je thuis? Zin om naar de stad te komen?”

“Hè?” reageer ik. “Je hebt toch een vrijgezellenfeest?”

“Ja, maar je kunt wel komen! Vindt iedereen gezellig.”

En zo stap ik rond half 1 op mijn fiets om het vrijgezellenfeestje te crashen. De mannen – van wie ik de meesten wel ken – hebben al de nodige borrels gehad en zijn allemaal razend enthousiast. Ik geef een rondje, de mannen geven een rondje, we regelen shotjes – en krijgen daar een Berenburgmuts bij – we lachen hard, we dansen en bestellen opnieuw rondjes bier en wijn.

Vindicater

Na een tijdje beginnen mijn grenzen lichtelijk te vervagen. Een jongen spreekt me aan, ik roep dat ik jarig ben en voor ik het weet zoenen we. Als we stoppen en ik hem iets beter bekijk, sla ik mijn handen voor mijn gezicht.

“Hoe oud ben je?” vraag ik.

“22!” schreeuwt hij in mijn oor.

“Wat doe je voor werk?” schreeuw ik terug.

“Ik studeer nog! Ik zit bij Vindicat!”

Ik grijns en schud mijn hoofd. De mannen van het vrijgezellenfeest staan om me heen te joelen. De eerste, échte verjaardagskus is een feit.

Zelfvertrouwen

Het wordt alsmaar later en later, maar ik voel me alleen maar energieker worden. De mannen van het vrijgezellenfeestje taaien af naar hun hotel, maar de vriend die me appte en ik besluiten nog even te blijven en hoppen naar de volgende kroeg.

We staan op de dansvloer te ouwehoeren als ik een leuke man aan de andere kant van de kroeg zie staan. Met een zelfvertrouwen van heb ik jou daar stap ik op hem af. Althans, knap… Ik praat met dubbele tong en mijn zicht is ook niet meer héél scherp. Dus ik dénk dat hij knap is.

Als ik dichterbij kom, zie ik dat hij er inderdaad goed uitziet. We raken aan de praat. We lachen. Drinken een paar shotjes. Gaan met elkaar op de foto. We zoenen. En hoe langer ik naar hem kijk, hoe leuker ik hem vind.

“Wil je met me mee naar huis vannacht?” vraag ik hem in een opwelling.

Hij knikt en lacht lief naar me. “Maar…” zegt hij waarschuwend. “Ik ga niks doen.”

“Oké,” zeg ik schouderophalend, waarna we vervallen in praatjes over nikszeggende dingen.

Doorzichtige nachtbeugel

We gaan naar buiten, stappen in de taxi en zijn ineens een beetje verlegen. In de kroeg heb ik ‘m om zijn naam gevraagd, maar in de taxi ben ik zijn naam alweer vergeten. Ik merk dat ik zenuwachtig ben. Het is de eerste keer dat ik überhaupt iemand mee naar huis neem vanuit de kroeg, maar als ik weer naar hem kijk, moet ik weer lachen. Het is een leuk verjaardagscadeautje.

Bij mij thuis drinken we nog een aantal glazen water in de keuken. Ik tover ergens een extra tandenborstel vandaan en ga naast hem in de badkamer staan om mijn tanden te poetsen. Hij is iets eerder klaar dan ik en gaat naar de slaapkamer waar hij zich uitkleedt. Ik haal nog snel de make-up van mijn gezicht en prop op de automatische piloot mijn nachtbeugel in mijn mond. Zo’n doorzichtig bitje voor mijn bovenste rij tanden.

Hitsige hyena

Dan ga ik naast mijn verovering liggen. We zeggen niet zoveel, maar beginnen wel te zoenen. Niets doen, hè? schiet er door mijn hoofd. Aangemoedigd door zijn liefkozingen én door de grote hoeveelheid alcohol voel ik me ineens de sexyste vrouw ter wereld.

Als een hitsige hyena richt ik me op en zwaai mijn linkerbeen soepel over het lichaam van mijn verovering. Mijn haar zwiept mee. Mijn ogen kijken vol verlangen naar hem. Ik zeg iets, maar hij verstaat het niet, omdat het net lijkt alsof ik een sok in mijn mond heb door die nachtbeugel.

Error, error, error

Hij – nu gevangen tussen mijn benen – zoent me, maar dan verandert zijn blik. Ineens kijkt hij ietwat paniekerig naar me.

“Dit voelt niet goed,” hoor ik hem zeggen.

Ik verstar en laat me naast hem neervallen. “Prima,” zeg ik. “Dan gaan we gewoon slapen.”

Ik draai me op mijn zij, met mijn rug naar hem toe en sluit mijn ogen. Als ik naast me geritsel hoor, draai ik me weer naar hem om.

Mijn verovering staat nu naast mijn bed en is bezig om zijn kleren aan te trekken. Hij heeft al één been in zijn broekspijp gestopt als hij naar de slaapkamerdeur hinkelt en ondertussen zijn andere been in zijn broekspijp stopt. Als dat gelukt is, rént hij naar mijn voordeur. Ik hoor hem aan de deur trekken, maar deze gaat niet open. De deur heb ik namelijk op het nachtslot gedraaid en de sleutels liggen in de keuken.

Met de noorderzon vertrokken

“Wat is er?” vraag ik aan m’n verovering bij de deur.

“Dit voelt niet goed. Ik wil weg,” zegt hij lichtelijk in paniek.

“Weet je het zeker?” vraag ik, maar loop ondertussen naar de keuken om mijn sleutels te pakken.

“Ik moet weg,” zegt hij nog een keer.

“Zal ik een taxi voor je bellen?” vraag ik nog terwijl ik de deur van het slot draai, maar hij schudt zijn hoofd. Hij is er klaar mee.

Zodra ik de deur voor hem heb opengemaakt, schiet hij de trap van mijn appartementencomplex af naar beneden.

En dat is het laatste wat ik ooit van hem gezien heb. Hij is the one who eh… ran away, letterlijk. Wellicht was mijn vertoning van de hitsige hyena inclusief nachtbeugel nét iets te veel van het goede. En misschien is het maar beter ook dat hij als een dief in de nacht vertrok, want een paar uur later wist ik niet hoe ik bij de wc moest staan, want het kwam er zowel aan de voor- als aan de achterkant uit.

Als de betovering nog niet was verbroken, had dat ons sprookje zéker de das omgedaan.

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.