Turend over de Franse glooiende, groene heuvels met aan weerszijden kastanjebomen van meer dan vijfhonderd jaar oud, kwam er maar één gedachte bij me op: kan ik de tijd alsjeblieft even stilzetten en hier zo lang mogelijk van genieten? Maar toen klonk de stem van de reisleider alweer in mijn oor: ‘Tijd om te gaan!’
Afgelopen weekend was ik in de prachtige, Oostenrijkse stad Wenen. Een stad met koninklijke schoonheid, heerlijk eten, halve liters bier en gezelligheid! Ik vertel je over mijn avonturen én welke dingen je sowieso gezien moet hebben als je naar deze stad afreist.
Drie weken geleden landde ik weer op de Nederlandse bodem na drie maanden door Amerika te hebben gereisd. Nu ik thuis ben, heb ik moeite om mijn draai weer te vinden. De diagnose? Een Omgekeerde Cultuurshock (OCS).
Tja, aan alles komt een eind zeggen ze weleens. Aan deze reis in ieder geval wel. Vanavond stap ik in het vliegtuig terug naar huis. Voor nu neem ik nog even de tijd voor een laatste artikeltje. Een afscheidsbriefje.
[English version? See below!] Het is misschien niet netjes, maar ik wil even gemeen doen. Ik heb nog altijd vaker niet dan wel geen jas aan. Mijn neus is een beetje rood, door de zon. En als ik het had gewild, kon ik in de Golf van Mexico zwemmen.
Op een reis zoals deze moest er toch een keer iets misgaan… Verder schreef ik in mijn laatste update dat Halloween eraan zat te komen, dat ik naar een rodeo wilde én op minstens 1 paardenrug wilde zitten. Ik neem je weer even mee in alles wat er gebeurd is.
Ja, daar ben ik weer! Genietend van het zonnetje en een fijne temperatuur van zo’n 24 graden typ ik een tweede update van mijn avonturen in Amerika. Ik heb alweer een hele afstand afgelegd. Mijn laatste verhaal eindigde in Chattanooga (Tennessee), ik ben nu in Houston (Texas).
Na een paar korte Facebook-updates heb ik eindelijk tijd gevonden om de balans op te maken van mijn Amerika-avonturen tot nu toe. Een overzicht van de afgelopen drie weken:
Dromerig kijken huisgenootje en tevens vriendin Sabine en ik naar een website. Een droomwebsite, want met al onze verplichtingen gaat het ‘m voorlopig nog niet worden. Tenzij we álles loslaten en gewoon gaan…
Deze zomer ben ik in mijn uppie op vakantie geweest. Na een jaar hard gewerkt te hebben, wilde ik mezelf belonen. En aangezien ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik tóch aan het werk ga als ik thuisblijf, zocht ik een vakantie uit, boekte een ticket en vertrok. Niet naar de andere kant van de wereld, maar wel ver genoeg van werk en familie vandaan.