Ik ben de woorden kwijtgeraakt

De afgelopen tijd heb ik moeite om de juiste woorden te vinden. Waar ze me soms simpelweg aanvliegen en me helpen om iets een plekje te geven, lijken ze zich nu voor me te verstoppen. 

Het afgelopen halfjaar is er veel gebeurd wat me deed verlangen naar vroeger. Naar de tijd dat ik een springerige kleuter was die de wereld aan het ontdekken was op haar eigen manier. Toen ik een jaar of zes was, was het ergste wat me kon gebeuren uit het klimrek vallen of het woordje ‘nee’ horen als ik vroeg om een snoepje. En oké: misschien horen dat ik geen pony mocht of dat ik moest meedoen aan de sponsorloop (toen haatte ik iedere vorm van lichaamsbeweging al). Wat er allemaal in de wereld gebeurde? Ik had er (gelukkig) geen idee van.

Loslaten

Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me de dingen begon aan te trekken. Als een melodramatische puber schreef ik dagboeken vol met details over hoe vreselijk ik me wel niet voelde, omdat die ene jongen me niet meer zag staan. Waarom het zo oneerlijk was dat ik een goed leven had en de kinderen in derdewereldlanden ziek werden en te jong overleden. Mijn vingers raasden toen al vliegensvlug over het toetsenbord om mijn verhalen te vertellen en datgene wat zoveel pijn deed, een plekje te geven. Ik vluchtte in mijn hoofd en schreef tal van fantasieverhalen om er maar niet aan te hoeven denken.

Nu? Nu staar ik zuchtend naar het lege vel papier. Ik kan de woorden even niet meer vinden om te omschrijven hoe ik me af en toe voel. Op school worden we klaargestoomd voor het werkende leven. We leren Nederlands, Engels, economie, wiskunde, geschiedenis… maar les in de lessen van het leven krijgen we niet. Dat moeten we allemaal zelf uitvogelen. En toch hoor ik constant om me heen dat je moet leren om dingen “los te laten”. Ja, eh… prima, hoor. Maar hoe dan? Alsof er boven mijn hoofd letterlijk tekstballonnetjes zweven met een touwtje dat ik kan doorknippen. Als dat toch zo was…

Dansende vlinders

Uiteindelijk zullen de woorden wel weer komen, maar voor nu blijft het even stil. Ik slik de brok in mijn keel weg kijk omhoog naar de hemel. Ondanks alles glimlach ik. Want hoe rot het soms ook is, ik blijf automatisch zoeken naar de mooie dingen om mij heen. Zo word ik intens blij van het zien van twee kleurige vlinders die samen door de lucht dansen. Van een kudde blatende schapen (ieder schaap heeft een ander geluid!). Maar ook van een mooi liedje. Een goede film. Een mooie zonsondergang of een wijntje op het terras.

Het leven blijft oneerlijk en hard. Het zal niet de laatste keer zijn dat ik me zo voel. Langzaam laat ik mijn vingers neerdalen op het toetsenbord. Ik glimlach. Eén woord. Twee woorden. En al snel een hele reeks. Zie je wel. De woorden zijn er wel, als ik ze maar gewoon wil vinden.