Reisverhalen

Maaike en Alex op Sicilië – Rijden als gekken en pasta’s (vr)eten tot we een ons wegen

Italië heeft altijd iets magisch. Het lekkere eten, hun expressieve manier van spreken, hun geschiedenis. Op het moment dat we keken waar we naartoe wilden op vakantie, kwam Italië dan ook al snel ter sprake. Maar welk deel dan precies? We kozen voor Sicilië. Het Italiaanse eiland staat onder andere bekend om de link met de Godfather-films, maar ook om de actieve vulkaan de Etna en natuurlijk om culinaire hoogstandjes. Onze avonturen – met een wel heel speciale verrassing – lees je in deze reisblog!

We landen al vroeg op het vliegveld van Catania waar we onze huurauto kunnen ophalen. We hebben de reis met Eliza was here geboekt en in de omschrijving staat heel duidelijk dat we rechts van vertrekhal C moeten zijn. Op ons gemakje lopen we hier naartoe, waar we volgens getrakteerd worden op absolute onduidelijkheid.

Er is geen autoverhuur-balie, maar er zijn ook geen bordjes die ons in de juiste richting wijzen. Als kippen zonder koppen lopen we een paar keer heen en weer tot we eindelijk een heel klein bordje zien met de naam van ons verhuurbedrijf erop.

Fiat Pandaatje

Maar dan zijn we er nog niet. Aan een lange weg zitten allerlei kleine kantoortjes met autoverhuurbedrijven waar hordes mensen voor staan. Maar nog steeds is er van die van ons geen sprake. Pas als we een random kantoor binnenlopen, zien we een logo van de onze. In de rij wacht de volgende verrassing op ons: Italianen nemen flínk de tijd. En hoe druk het ook is? Zij nemen gerust een halfuur pauze voor hun espresso en sigaretje. Pas na ruim een uur krijgen we éíndelijk de sleutels van onze Fiat Panda.

Rijden als een Italiaan

We logeren in een schattig minihuisje op het Alcantara Resort in het kleine dorpje Gaggi aan de oostkust van Sicilië. De eerste kilometers over de Siciliaanse snelwegen inclusief tolwegen eisten zitten erop en de rest van de dag doen we het lekker rustig aan.

De volgende dag gaan we op pad om de stad Taormina te verkennen. Het is meteen een mooie kans om het Italiaanse verkeer beter te begrijpen. Want die Italianen? Die rijden gestoord! Hard scheuren, hard remmen, de auto er gewoon tussen drukken en vooral amper richting aangeven. En als je iets fout doet in hun ogen? Dan werkt het ’t beste om gewoon boos met je armen te zwaaien en vaak en hard te toeteren.

Waar is de gids?!

Taormina staat op menig reislijstje en al snel begrijp ik waarom. De stad ligt aan zee, dus vanaf veel plekken heb je een prachtig uitzicht over de Ionische zee. Bij goed weer zie je aan de andere kant de indrukwekkende Etna opdoemen. Bovendien is het historische centrum erg sfeervol. Oude stadsbogen markeren het begin van het centrum en her en der vind je schattige pleintjes en pittoreske straatjes met kleurrijke voordeuren. We lopen eerst naar het oude Grieks-Romeinse theater waar ik een tour voor ons heb geboekt.

‘Het is al tien over, de tourgids had er al tien minuten moeten zijn,’ zeg ik tegen Alex, ineens zenuwachtig dat er iets mis is gegaan. Na nog eens een paar minuten wachten, bel ik het nummer van de touroperator.

Ondertussen bekijken we de bevestigingsmail nog eens. Er staat toch duidelijk dat we ons moeten melden bij de hoofdingang? Ik sta al tien minuten in de wacht als de touroperator in slecht Engels vertelt dat we zélf door de ticketcontrole hadden gemoeten. ‘Daarna wacht de gids op jullie.’

Wat een gedoe

Chagrijnig omdat dit nergens in de omschrijving staat, lopen we de lange rij wachtenden voorbij en melden ons bij de ticketbalie. Ook hier gaat het allemaal op zijn Italiaans. Traag. Heel traag. Na een paar minuten krijgen we een goedkeurend knikje en krijgen we een kaartje die we straks aan onze gids moeten geven.
‘Maar waar is hij dan?’ vragen we gefrustreerd.
De vrouw die me de kaartjes geeft, haalt haar schouders op. Ze begrijpt amper Engels.
De man die de kaartjes controleert, stelt ons gerust. ‘Jullie gaan met de volgende tour mee. Dus om 13 uur meld je je daar bij die palmboom.’

We strijken neer op een bankje in de schaduw en halen opgelucht adem. Wat een gedoe, zeg. Als we een halfuurtje later een gids zien zwaaien, sluiten we bij hem aan en krijgen we in een uur tijd veel informatie over het bijzondere theater. Zo werd dit gebouwd door de Grieken in de 3e eeuw v.Chr. die deze locatie kozen vanwege de spectaculaire ligging. In de 2e eeuw herbouwden de Romeinen het theater.

Hongerig van alle gebeurtenissen deze ochtend lopen we terug naar een pleintje in het centrum en verorberen een groot bord pasta carbonara. Eind goed, al goed.

Op naar de Etna!

De volgende dag zitten we al om 7 uur in de auto. We zijn onderweg naar de zuidkant van de Etna waar we met een gids naar de top op zo’n 3200 meter gaan hiken. Compleet met helmen, stokken en speciale kleding. De Fiat heeft moeite om boven te komen en maakt behoorlijk wat toeren. Ik vind het heerlijk. Met een grijns van oor tot oor trap ik ‘m op zijn staart.

Eenmaal boven staat ons een minder leuke verrassing te wachten: het waait te hard, waardoor het te gevaarlijk is om de excursie door te laten gaan. Een beetje teleurgesteld rijden we ietsjes verder waar we eveneens een krater kunnen bekijken. Zodra we omhoog wandelen, wordt het me duidelijk dat het inderdaad maar beter is dat de tour niet doorgaat. De wind is meedogenloos. Ik heb moeite om op mijn benen te blijven staan. Lachend maken we een paar foto’s, maar als de wind maar aan me blijft rukken, wijs ik naar beneden. Ik wil hier weg!

Forza D’Agrò, wat een traktatie!

Na een rustdagje bij het zwembad vertrekken we de volgende dag op pad voor de ‘maffia-tour’. Alex wilde graag naar Sicilië vanwege de banden met de Godfather films. Waar iedereen denkt dat in Corleone het meeste is gefilmd, blijkt dat niet waar te zijn. In Corleone was het destijds al te modern, waardoor ze voor de film zijn uitgeweken naar andere dorpjes, zoals Forza D’Agrò en Savoca.

We doen eerst Forza D’Agrò aan. In het stadje stoppen we om de haverklap om foto’s te maken. Het ene uitzichtpunt is nog mooier dan het andere. Bovendien voelt het alsof we er helemaal alleen zijn, aangezien er amper toeristen lopen. We lunchen op een Italiaans pleintje en lachen hard om de vrolijke bediening. Tot nu toe hebben we namelijk alleen maar norse Sicilianen meegemaakt. Wat is het hier anders. Iedereen grapt en grolt, de kok rent letterlijk borden balancerend op z’n arm naar buiten én er lopen een stuk of wat schattige straatkatjes die hopen op een stukje ‘per ongeluk’ gevallen pizza.

Stop nummer 2: Savoca

Als we zijn uitgegeten rijden we naar het volgende dorpje. Savoca ziet er op plaatjes eveneens sprookjesachtig uit. En toegegeven: het is ook een schilderachtig plaatsje. Ik heb nooit de Godfather-films gekeken, maar voor Alex is hier veel te herkennen, zoals Bar Vitelli en het kerkje. Maar we zijn hier allesbehalve de enigen. Er lopen veel toeristen, de prijzen voor eten en drinken ligt een stuk hoger en er zijn TukTuk-taxi’s die mensen naar boven brengen. We verkennen het stadje en maken wat foto’s, maar toch kan het ons niet zo bekoren als Forza D’Agro.

Bedankt Roberto!

Hoewel we eerder deze week ook in Taormina waren, gaan we graag nog eens terug. Want behalve het oude theater, hebben we nog amper wat van deze stad gezien. Taormina speelt een rol in de serie White Lotus. Begrijpelijk, want bijna overal waar je kijkt is het prachtig! We verkennen het prachtig aangelegde stadspark, verdwalen door smalle straatjes en wandelen in de hoofdstraat langs luxe winkeltjes.

Als we in de hoofdstraat langs Laboratorio Pasticceria Roberto lopen, trek ik Alex mee naar binnen. ‘Ik las op een reisblog dat je hier de cannoli moet proberen,’ zeg ik enthousiast. De wat? Alex kijkt me niet-begrijpend aan, maar volgt me naar binnen waar ik er eentje bestel. We proeven ‘m samen en eerlijk is eerlijk: hij smaakt góddelijk.

Een prachtige verrassing

Na Toarmina rijden we verder omhoog en doen Castelmola aan. Hier hangt meteen weer die typische, rustige Italiaanse sfeer. Er zijn wel toeristen, maar niet te veel. De uitzichten zijn overal práchtig. We strijken neer op een terrasje waar ik de lokale amandelwijn proef (en goedkeur), waarna we verder de straatjes verkennen. Het loopt naar boven, naar beneden en weer schuin omhoog. Ik zie trappetjes met terracottapotten vol bloemen, kleurrijke huisjes en schattige oude autootjes.

We staan bij een reling naar de zonsondergang te kijken en van deze schoonheid te genieten als Alex ineens zijn keel schraapt en mijn hand vastpakt. Alles wat hij daarna zegt, gaat in een waas aan me voorbij. Het enige wat ik zie, is een doosje met een ring in zijn hand en hij die op één knie gaat. Of ik met hem wil trouwen?! NATUURLIJK.

Het is een prachtig, intiem momentje. Alsof het zo moet zijn, zijn we net op dat punt even helemaal alleen. We lachen, pinken een traantje weg en lachen nog meer. We eten bij een traditioneel restaurantje en genieten van een prachtige zonsondergang.

Aye Aye kapitein! 

Als de vakantie er bijna op zit, besluiten we nog een boottochtje te boeken om de kuststreek vanaf de andere kant te bekijken. Kapitein Markos neemt ons en nog een ander stel mee. De goedlachse kapitein zet de authentieke, Italiaanse muziek lekker hard en vertelt af en toe iets over hetgeen we zien. Wij zitten vooral lekker te genieten van het windje door onze haren, de geur van de zoute zee en de mooie aangezichten.

Markos zet op gegeven moment de boot stil, waarna we een plons kunnen nemen in het zeewater. Het water blijkt heerlijk warm te zijn. Het zwembadwater van ons resort is vergeleken de zee steenkoud! We krijgen duikbrillen en als ik naar beneden kijk, zie ik allemaal visjes. Markos vindt het wel gezellig met ons en schenkt ons meerdere glaasjes amandelwijn in. Vooral mij gunt ‘ie een paar glaasjes extra.
‘You want more?’ blijft hij maar vragen.
Ik knik met een brede lach. ‘Yes please!’

Terug naar huis

Onze laatste dagen brengen we vooral relaxed door. Een flink ontbijt, een flinke lunch, een wandelingetje, een plons in het zwembad, lezen in onze boeken en nog een klein tripje naar een door lava uitgesleten kloof in de buurt.

Als het tijd is om naar huis te gaan, vinden we dat helemaal niet zo erg. We hebben de omgeving wel een beetje uitgespeeld en verlangen stiekem allebei wel weer naar ‘normaal’ eten. Want die pasta’s en pizza’s zijn wel heel erg lekker, maar man, man, man het is wel megaveel elke keer.

We vliegen pas in de avond, dus na een laatste plons in het zwembad rijden we naar het vliegveld waar we ons geliefde Pandaatje inleveren en teruggaan naar Nederland waar het koude, natte herfstweer – helaas! – op ons staat te wachten.

 

Ik las nogal wat boeken op vakantie. Het lijstje met tips vind je hier! Overigens lees ik (bijna) altijd op een e-reader. Onlangs moest ik een nieuwe aanschaffen en daar ging de nodige research aan vooraf. Hier vind je mijn lijstje favoriete e-readers (uiteindelijk ben ik voor de Clara BW gegaan!). Het is een affiliate link, dat houdt in dat wanneer je via deze link iets koopt, ik een kleine commissie krijgt. Jij betaalt overigens niets extra’s! 


 

4 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.