Help, het regent meikevers (en ik durf niet meer naar buiten)

Er is de laatste tijd niet veel nodig om me de stuipen op het lijf te jagen. Ik hoef er maar aan te dénken of mijn nekharen gaan recht overeind staan. Een dag of twee durfde ik zelfs amper naar buiten, omdat ik de gedachte aan deze griezels zó eng vond.

Waar ik het over heb? Zombies. Of nou ja. Meikevers. Maar ik noem het zombies. Want een manier om met mijn angst om te gaan, is door alles over die beestjes te lezen. En waar ik dacht dat me dat zou helpen, maakt het me alleen maar nóg banger.

Wat me meteen al de stuipen op het lijf jaagt, is het feit dat ze als larve een paar jaar onder de grond leven. En dan zetten ze massaal hun wekker en kruipen na 2 a 3 jaar in mei als kever uit de grond. NA TWEE OF DRIE JAAR. Oftewel: het zijn zombies.

Zombies onder de grond: waarom meikevers zo eng zijn

Ze zijn allesbehalve schattig. De kevers zijn een centimeter of 3 groot. Hebben rare, waaierachtige voelsprieten. Een harde, lelijke, bruine buitenkant en kaakjes die er in mijn ogen ontzettend gewelddadig uitzien.

Heel intelligent zijn ze niet. Het vrouwtje vreet zich vol, zodat de mannetjes haar makkelijker kunnen vinden. Als het mannetje haar heeft gevonden, paren ze en leggen ze eitjes in de grond. Dit worden vervolgens van die vieze larven – engerlingen – die daar een paar jaar blijven liggen en het ritueel zich blijft voortdoen.

Als torpedo’s vallen ze uit de lucht

Maar ze vliegen niet snel zoals een wesp of een gewone vlieg. Nee, ze vliegen loom. En als ze geen zin hebben om te vliegen, vallen ze als torpedo’s uit de lucht zonder te kijken waar ze neer vallen.

Waarom in godsnaam? Vlieg naar je partner. Heb seks. En vlieg dan rustig naar de grond om daar dood te gaan. Waarom moet je hier uit de boom vallen zonder te kijken waar je neer komt?  Ik had net nog een hartslag van driehonderd omdat er iets ondefinieerbaars op me viel. Gelukkig voor mij was het een takje. Maar het had weinig gescheeld of ik had de hele buurt bij elkaar gegild door deze irrationele angst.

In Drenthe zijn ze overal

In mijn hele leven heb ik voor zover ik weet nog nooit een meikever gezien. Ze waren er vast wel, maar in Drenthe zijn ze er meer. Ze hebben de provincie overgenomen. En zijn ze gevaarlijk? Nee. Ze bijten niet. Steken niet. Maar alleen al naar ze kijken maakt me bang. Dus de tuin waar ik zo van geniet? Dat is even een iets minder favoriete plaats geworden. Want in mijn hoofd is de grond waarop ik leef een kever-kerkhof vol met insecten die ineens uit de grond kruipen om mij te pesten en mij de stuipen op het lijf te jagen.

TikTok-therapie & Freek Vonk

Ik probeer manieren te vinden om ze te accepteren. Het lieflijke in ze te zien. Er is een account op TikTok van een kind die die beesten in een grote bak houdt en met ze gaat fietsen en schommelen. Ze heeft ze namen gegeven als Hector, Swiep en Jan Willem de Zevende.

Ik kijk ook filmpjes over hoe “leuk” ze zijn volgens biologen en probeer dan ook meteen maar te denken als een bioloog (ik hoor Freek Vonk nu in mijn hoofd: “Kijk deze kever. Wat een PRACHTIG beest. Zie hun voelsprieten, wauw, wauw, wauw.”).

Het helpt niet. Het voelt nog steeds alsof ik doodga als ik er eentje vlak naast me zie neervallen. Laat staan dat er eentje op me zit terwijl ik het niet door heb. Echt, letterlijk nachtmerries heb ik ervan.

Juni- en julikevers

En dan denk je dat je het gehad hebt. We zijn op de helft van mei, nietwaar? Toen zei mijn schoonvader al grappend: “Na de meikever heb je ook nog de juni- en julikever.” Hou op met me. Je ziet mij voorlopig alleen nog maar buiten met zo’n hoofdband om met een paraplu erop.