Een briefje aan mezelf

Vandaag heb ik een brief gekregen. Geen handgeschreven, ouderwetse brief, nee. Gewoon eentje in mijn mail. En het was een briefje van mezelf. Eentje die ik een jaar geleden al heb geschreven.  

Ik maak er geen gewoonte van om iedere week brieven naar mezelf te sturen. Deze e-mail met mijn eigen woorden erin kwam dan ook een beetje als een verrassing. Ik was namelijk allang vergeten dat ik het had gedaan!

Toekomstige ik

Ongeveer drie jaar geleden wees een collega mij op de website FutereMe.org. Een hele simpele, banale website waarop je maar één ding kunt doen: een notitie naar jezelf tikken en versturen. Je kunt een datum invoeren wanneer de website je brief verstuurt. Bijvoorbeeld over een halfjaar, een jaar, twee jaar of zelfs vijf of tien jaar.

Mijn collega kreeg er destijds eentje van zichzelf. Lachend las ze hem voor. Blijkbaar had ze hem geschreven op een moment dat ze zich even wat minder goed voelde. Ze schreef namelijk dat alles leek te mislukken en dat ze zich serieus afvroeg of het ooit nog beter zou worden.

En ja hoor: nu woonde ze samen met haar vriend in een superleuk huisje met een superleuke kat en had ze ook nog eens een fijne baan. Het zag er allemaal weer een stuk rooskleuriger uit!

Yo! Hoe gaat ‘ie?

Toen besloot ik er ook maar eentje naar mezelf te tikken. Wat erin stond? Geen idee… Vast iets van: “Haha! Suus wees me op deze website, dus ik denk ik probeer het maar even. Je bent nu aan het werk. Of nou ja… werk? Je bent dit aan het doen, dus echt werken kun je dit niet noemen hé,” en ander ongein. Ik vergat het bestaan van de website weer een hele tijd, maar blijkbaar heb ik vorig jaar nog eens gekeken en een iets serieuzer verhaal naar mezelf getypt.

Vandaag ontving ik namelijk een brief van mezelf. Ik had hem op 20 april 2018 geschreven en hij begon heel positief. Ik schreef dat ik het naar mijn zin had op mijn werk in Groningen en dat ik eigenlijk niet zoveel had om over te klagen. Maar – en toen kwam het – ik was wel een beetje veel aan het huilen de laatste tijd. “Waarom ben ik zo gevoelig?” vroeg ik mezelf hardop af. “Waarom val ik altijd voor de jongens die onbereikbaar zijn?” En wat er ook in stond? Dat alle mannen vreemdgaande eikels zijn die net doen alsof ze single zijn maar ondertussen vrouw en kinderen thuis hebben zitten. Oef… sorry jongens. Oh ja: en dat ik rustiger aan moet doen met alcohol… “Je lijkt wel een puber,” schreef ik. Eh… oké….

Iets positiever

Mijn brief eindigde gelukkig iets positiever. Ik schreef dat ik ondanks het beetje liefdesverdriet allemaal best goed gaat en dat ik hoop dat ik over een jaar een beetje gelukkig ben en die ene jongen vergeten ben.

Hoewel het een beetje gek is om een brief van jezelf te krijgen, werkt het wel relativerend. Want nu, een jaar later, is die jongen inderdaad allang uit mijn systeem. En nee, niet álle mannen zijn klootzakken…Er is genoeg om blij over te zijn.

Lachend heb ik mijn brief uitgelezen en weer ingelogd op de website. Een nieuw briefje aan mezelf, maar dan eentje die ik over vijf jaar pas ontvang, als ik 32 ben. Ik vraag me nu al af hoe mijn leven er tegen die tijd uit zal zien…