#12: Lieke en Sita: Iets met afspreken met een sexy vent

Na het debacle in de lift kwam Sita thuis bij Mattias. Ze wilde hem over de lift vertellen, maar kreeg daar geen kans toe. Hij ging helemaal op in zijn eigen wereldje. Nu is het een week later en weet hij nog steeds van niets. Lieke heeft daarentegen haar eigen sores: Marco wil haar niet met rust laten tot ze een keer hebben afgesproken. Wat moet ze doen? 

Lees hier alle oude afleveringen terug

 

‘Hij weet het dus niet?’ Lieke fronst haar wenkbrauwen.

 

‘Hij was zo druk met zijn eigen verhalen dat ik er niet aan toe kwam om het over mijn dag te hebben. En toen kwam Marco. En later in bed, sliep ik al. Nu zijn we een week verder en weet hij het nog steeds niet.’

 

‘Zo erg is het toch niet? Je hebt toch niet een potje staan zoenen in die lift?’

 

Sita schudt langzaam haar hoofd. ‘Nee…’ Ze heeft Lieke niet verteld dat ze bijna wél gezond zouden hebben. ‘Maar ik denk weleens aan hem. Hij stelde me zo god gerust. Je weet hoe paniekerig ik kan worden in kleine ruimtes.’

 

‘Oh god ja!’ Lieke lacht. ‘Ik weet nog zó goed dat we in Valkenburg waren en we door de grotten gingen klimmen. Iedereen moest door zo’n kleine doorgang en op het moment dat jij daar middenin zat, kreeg je een paniekaanval. Die gids heeft praktisch de rest van de tocht je handje vastgehouden. Huilend kwam je die grotten uit.’

 

‘Tja, dat was inderdaad niet zo’n succes… Ik zie ‘m waarschijnlijk toch nooit weer,’ mompelt Sita dan. ‘Laten we het eens over Marco hebben!’

 

‘Superirritant, die appt mij de héle tijd,’ mompelt Lieke. ‘Jouw schuld. En hoewel hij er goed uitziet, heb ik er gewoon écht geen zin in. Dat hele gedoe met Erik en die Kleine Kutkabouter van ‘m, dat heeft me echt pijn gedaan.’

 

Sita knikt. ‘Ik weet het. Je vertrouwde Erik door en door en dan vliegt ineens dat hele toekomstbeeld aan diggelen. Maar als je een keertje afspreekt met Marco, betekent dat niet dat je meteen een relatie met hem hebt…’ gaat Sita voorzichtig verder.

 

‘Nee, dat is zo… En hij doet ook wel zijn best,’ grijnst Lieke. ‘Hij stuurde net bijvoorbeeld dat hij pas ophoudt met appen als ik een keer koffie met hem ga drinken.’ Lieke kan niet voorkomen dat haar mondhoeken omhoog krullen. Sita lacht.

 

‘Ik zou het gewoon doen,’ knikt Sita.

 

Lieke aarzelt even, maar pakt dan haar telefoon van tafel en tikt snel een berichtje. ‘Ik heb oké gezegd.’  

 

Sita schiet in de lach en schudt haar hoofd. Dan begint haar eigen telefoon te pingelen. Mattias’ naam staat groot in beeld. Sita staat op en loopt naar de keuken om op te nemen.  ‘Ha schatje! Wat leuk dat je belt!’ begint ze. Mattias onderbreekt haar meteen.

 

‘Waar blijf je?’ vraagt hij kil.

 

Sita trekt verbaasd haar wenkbrauwen op. ‘Hoezo?’ antwoordt ze.

 

‘Je bent al zo lang weg en het is gewoon gezelliger als je hier bij mij op de bank zit.’  

 

Zo lang weg? Ze is amper een uur bij Lieke. Ze wil er tegenin gaan, maar slikt dan haar woorden in. Hij bedoelt het vast lief. Ze mist hem ook. En ach, ze zijn ook al bezig met hun derde kop thee. Daarna kan ze ook wel weggaan.

 

‘Ik drink nog een kopje thee en kom dan naar huis,’ antwoordt Sita na een paar seconden. Mattias mompelt iets aan de andere kant van de lijn en stemt dan in. Verbaasd blijft Sita met haar telefoon in haar handen staan. Misschien heeft hij gewoon een rotdag? Ze slaakt een zucht, stopt haar mobiel in haar tas en gaat dan weer naar de woonkamer. Lieke kijkt nieuwsgierig naar haar, maar Sita gebaart dat het niets bijzonders was. Ze drinkt haar kop thee op en vertrekt.

 

EEN PAAR DAGEN LATER

 

‘Doe even normaal!’ sist Lieke tegen zichzelf, terwijl ze voor de tiende keer haar make-up en haar checkt in het raam van de bistro. Ze heeft met Marco afgesproken voor een kop koffie en nu lijkt het wel alsof ze veranderd is in een of ander idioot, pubermeisje. Zo’n meisje dat voor het eerst op date gaat.

 

‘Het is geen date, het is geen date, het is geen date,’ herhaalt ze hardop voor zichzelf en strijkt haar haren nog een keertje plat achter in haar nek. Ze werpt een blik op haar horloge en ziet dat ze vijf minuten te vroeg is. Haar hart bonst in haar keel. Normaal gesproken is ze nóóit zo zenuwachtig voor een afspraak. Na Erik heeft ze ter afleiding met een aantal mannen afgesproken die ze via Tinder kende. Iedere keer ging dat van een leien dakje.  Waarom is dit dan ineens zo anders?

 

Erg lang kan ze daar niet over nadenken. Ze ziet een bekende gestalte de hoek om komen. Als hij bijna bij haar is, glimlacht ze zenuwachtig naar hem. Marco loopt met een zelfverzekerde tred op haar af en begroet haar met een kus op haar wang.

 

‘Zullen we naar binnen gaan?’

 

Ze gaan bij een tafeltje aan het raam zitten. Lieke kijkt zenuwachtig naar de andere kant van de tafel. Marco kijkt haar aan zonder iets te zeggen.

 

‘Nou. Daar zitten we dan,’ zegt Lieke. Voor ze verder kan praten, staat het meisje van de bediening al naast hun tafel.

 

‘Ik wil wel een kop koffie, wat wil jij?’ vraagt Marco aan haar.

 

Het liefst had ze nu een enorm glas wijn gevraagd, maar Lieke weet er een kop verse muntthee uit te persen. Als het meisje van de bediening wegloopt, kijkt Marco geamuseerd naar Lieke.

 

‘Je ziet eruit alsof je wel een borrel kunt gebruiken.’ Hij grijnst breed en Lieke schiet meteen in de lach.

 

‘Ja sorry,’ begint ze. ‘Ik doe dit niet zo vaak.’ 

 

‘Wat? Afspreken met een kennis?’

 

Lieke grijnst en knikt. ‘Precies.’

 

Marco gaat er niet over door en begint over heel andere dingen te kletsen. Op het moment dat het meisje van de bediening terugkomt met hun bestelling zijn Lieke’s zenuwen zo goed als verdwenen.

 

Marco stelt vragen over haar werk als online redacteur, over haar vriendschap met Sita en over haar familie. Lieke vraagt op haar beurt dingen over zijn ingewikkelde werk waar ze nog steeds niet veel wijzer van is geworden, behalve dat het iets economisch is. Ze vraagt door over zijn hobby’s zijn verleden en zijn muzieksmaak.

 

‘Ik weet dat het eigenlijk niet hoort als kennissen gewoon eventjes wat met elkaar drinken, maar het is inmiddels al zes uur en ik heb eigenlijk wel trek… Ga je mee wat eten?’ Marco wenkt uitnodigend naar buiten en Lieke kijkt van schrik op haar telefoon. Zitten ze hier al twee uren met elkaar te kletsen?

 

‘Eh… ik weet niet.’

 

‘Ik betaal!’

 

Lieke glimlacht en schudt haar hoofd. ‘Nee, áls ik al met je ga eten, betaal ik het zelf. Anders gaat het veel te veel lijken op een eh, jeweetwel.’

 

‘Een date.’

 

‘Ja.’

 

‘En zou dat echt zo erg zijn?’ vraagt Marco zachtjes. Met zijn donkerbruine ogen kijkt hij haar vanaf de andere kant van de tafel aan. Als Lieke zijn blik ziet, slaat ze verlegen haar ogen neer.

 

‘Ik eh… ja. Ik moet weg. Sorry.’ Snel pakt ze haar spullen en gooit een briefje van twintig op tafel. ‘Dit is vast wel genoeg. Bedankt voor eh… dit.’

 

Alsof ze achternagezeten wordt door een troep leeuwen vertrekt ze naar buiten. Als ze bij haar auto staat, laat ze haar adem ontsnappen. Als ze zit, legt ze even haar hoofd tegen het koude stuur. Marco is knap, amusant gezelschap en lief… maar het is een man. En die wil ze nu even niet. Ze start de auto en rijdt naar huis.

 

Als ze thuis is ziet ze dat ze een berichtje van Marco heeft gekregen.

 

“Jeetje, jij moet meedoen aan de marathon van New York, mevrouw Haas! Ik vond het heel gezellig vanmiddag en sorry dat ik je afschrikte. Dat was niet mijn bedoeling. Koffie om het goed te maken?”