Woensdagavond, 20.00 uur. Ik speel met een bierviltje in mijn hand terwijl ik mijn date aan de andere kant van de tafel bestudeer. Vriendelijke ogen, warme glimlach en een fijne stem. Zijn lichaamstaal is duidelijk: meneer is in mij geïnteresseerd. Toch zou ik nu het liefst naar huis gaan. Ik ben namelijk niet geïnteresseerd in hem.
Vandaag heb ik een brief gekregen. Geen handgeschreven, ouderwetse brief, nee. Gewoon eentje in mijn mail. En het was een briefje van mezelf. Eentje die ik een jaar geleden al heb geschreven.
Goh. Een ander woord heb ik er eigenlijk niet voor. Nog even en we zitten alweer in een nieuw jaar. Dan wordt er wederom vuurwerk de lucht ingeschoten om de afgelopen twaalf maanden te vieren en 2019 in te luiden.
Goh, terwijl jullie dit lezen vlieg ik ergens hoog boven een ander werelddeel. En helaas is daarmee ook het einde gekomen aan mijn columns in deze krant. Ik ga namelijk drie maanden door Amerika reizen! In mijn eentje, met een backpack, zonder vastomlijnde planning.
Ik vermijd de weegschaal al een tijdje. Iedere keer als ik in de badkamer kom, zie ik ‘m op de grond liggen. Mij roepend om er even op te staan en gebruik van hem te maken. Ik weiger, pertinent, omdat ik weet dat de cijfers mij niet zullen aanstaan.
Je kent ze wel: mannen die zeer zelfverzekerd rondlopen in een uniform. Agenten, militairen, god zelfs de NS heeft mooie uniformen tegenwoordig. En ja, ik word daar – zoals zoveel vrouwen – altijd een beetje warm van vanbinnen en dat stijgt heel af en toe naar m’n hoofd…
Het leek zo’n goed idee! Even op iemands schouders zitten om naar de mensen op het podium van Dicky Woodstock te kunnen kijken. Hoewel ik het meteen al doodeng vond (want 1: hoogtevrees en 2: de angst om ervan af te kukelen), won mijn enthousiasme het van mijn angst.
Vaak bu-j te bang; hét motto van de 21e editie van de Zwarte Cross. Het is nu iets meer dan een week geleden dat ik mij – voor het eerst – vier dagen onderdompelde in het Achterhoekse feestgedruis. En man, man, man ik ben nog steeds aan het bijkomen.
Veel jongeren starten de komende weken met hun eerste vakantiebaantje. Elf jaar geleden startte ik als 14-jarige met mijn eerste vakantiebaantje. Zwoegen in de lelievelden. Alhoewel zwoegen… Het was vooral heel gezellig.
Met een ietwat beteuterd gezicht sta ik dozen in te pakken en bureaulades uit elkaar te schroeven in mijn kamer in Amsterdam. Na ruim een jaar hier te hebben gewoond, neem ik aan het eind van deze week afscheid van mijn kamer en van mijn huisgenootjes. En dat is even slikken…