Ja, daar ben ik weer! Genietend van het zonnetje en een fijne temperatuur van zo’n 24 graden typ ik een tweede update van mijn avonturen in Amerika. Ik heb alweer een hele afstand afgelegd. Mijn laatste verhaal eindigde in Chattanooga, ik ben nu in Houston Texas.
Na een paar korte updates op Facebook heb ik tijd gevonden om de balans even op te maken van mijn avonturen tot nu toe. Een overzicht van de afgelopen 3 weken:
Goh, terwijl jullie dit lezen vlieg ik ergens hoog boven een ander werelddeel. En helaas is daarmee ook het einde gekomen aan mijn columns in deze krant. Ik ga namelijk drie maanden door Amerika reizen! In mijn eentje, met een backpack, zonder vastomlijnde planning.
RECENSIE DAWN FRENCH – ROSIE ZEGT JA – Deze roman heb je binnen no-time uit, maar het verhaal? Dat is wel anders dan anders te noemen…
Ik vermijd de weegschaal al een tijdje. Iedere keer als ik in de badkamer kom, zie ik ‘m op de grond liggen. Mij roepend om er even op te staan en gebruik van hem te maken. Ik weiger, pertinent, omdat ik weet dat de cijfers mij niet zullen aanstaan.
RECENSIE ILSE RUIJTERS – LATER ALS IK DOOD BEN – In een recordtempo heb ik deze thriller gelezen en ik ben nog steeds aan het nagenieten. Een verrassend verhaal, een steengoed plot en een heel fijne schrijfstijl: ik ben fan!
Je kent ze wel: mannen die zeer zelfverzekerd rondlopen in een uniform. Agenten, militairen, god zelfs de NS heeft mooie uniformen tegenwoordig. En ja, ik word daar – zoals zoveel vrouwen – altijd een beetje warm van vanbinnen en dat stijgt heel af en toe naar m’n hoofd…
RECENSIE LINDA JANSMA – SCHADUWKINDEREN – Een thriller die zich afspeelt in Nederland. In Friesland, notabene! Een topvrouw in de hoofdrol en een realistisch verhaal over terrorisme.
RECENSIE KRISTIN HANNAH – VERDER DAN DE STERREN Met dit boek had ik vaker niet dan wel een glimlach rond mijn lippen. Deze roman valt niet in de categorie chicklit, het is eerder een dramatisch verhaal over verlangen naar liefde, maar die niet krijgen. Over in de knoop zitten en er maar niet uit kunnen komen. En hoewel dit allemaal drama is, is het wél een aanrader.
Het leek zo’n goed idee! Even op iemands schouders zitten om naar de mensen op het podium van Dicky Woodstock te kunnen kijken. Hoewel ik het meteen al doodeng vond (want 1: hoogtevrees en 2: de angst om ervan af te kukelen), won mijn enthousiasme het van mijn angst.