Bier, tarotkaarten en wilde gesprekken: Dicky Woodstock door mijn ogen

Sommige tradities zijn heilig. Voor mij is dat het Dicky Woodstock popfestival. Waar bier rijkelijk vloeit, vriendschappen ontstaan en stemmen sneuvelen. Drie dagen feestvieren gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar man, wat is dit altijd een feest. Het festival dóét iets met me. Niet per se vanwege de muziek, maar vooral door de sfeer: de gemoedelijkheid, de gesprekken die alleen midden in de nacht logisch lijken en de grapjes met wildvreemden bij de dixies. 

Ik kom er al zo’n beetje vanaf mijn 14^e. Eerst een paar uurtjes, later één avond en nog weer later twee of zelfs drie avonden. En jaar na jaar bleef het een van de hoogtepunten in het jaar. Ik heb er vriendjes gevonden en verloren, nieuwe vriendschappen gesloten en een aantal van de beste optredens ooit gezien.

Slapen in de bus

Ik ben dan ook razend benieuwd wat me dit jaar overkomt. Het logement is dit jaar mijn vaders bus waar ik samen met vriendin Henny in slaap. Met enige moeite duwen we de twee matrasjes tegen elkaar aan en gooien ons beddengoed erbij. Zo parkeren we hem op Camping de Voshoek. Al jaren de ideale uitvalsbasis.

Feitjes over zeepaardbaby’s

Op donderdagavond is het vooral zaak om niet té hard van start te gaan, want dan worden de andere twee dagen wel erg zwaar. Oeps, mislukt. Want het bier vloeit meteen rijkelijk en de gesprekken worden hoe later, hoe gekker.

Mijn eigen hoogtepunt van de avond? De eeuwenoude discussie met Jos D. over Toto’s plek in de Top 2000, de hereniging met een oud-collega uit Emmen die in de loop der jaren een echte vriendin is geworden én de dierenfeitjes van Kees van der B. Hij vertelt met zoveel charme over de koekoek en hun eieren om daarna naadloos over te gaan op de baby’s van zeepaardjes.

Van de muziek heb ik maar weinig gehoord. Het is buiten veel te gezellig.

Machtig feest

De vrijdag is een heel ander soort avond. Behalve meeblèren met Mannenkoor Karrespoor is de muziek verder niet echt ons ding. Maar dat mag de pret niet drukken. We kijken een poosje bij Bökkers waar een man me opvalt die werkelijk álle nummers woord voor woord meezingt.

Hij gebaart naar mij en mijn twee vriendinnen. ‘Ook fans?’ vraagt hij. We schudden lachend ons hoofd, maar het maakt hem niet uit. Hij blijft woord voor woord meezingen en dansen. ‘Dit is toch machtig,’ zegt ‘ie dan met een brede grijns.

Tekens zien

Voor de B&B Vol Liefde kijkers: herinneren jullie je Rayisha nog? Deze vrouw verbleef bij Ilya en zag óveral tekens. Dus zodra wij bij de wc’s een tarotkaart op de grond zien liggen, schateren we het uit. ‘Inge! Jij hebt ‘m gevonden, het is jouw teken!’

We halen ChatGPT erbij en maken een foto van de kaart. “De Ridder van Staven is vuur, passie, aantrekkingskracht. Er komt een spannende energie op je pad…” We hebben het nog niet voorgelezen, of er komt een jongen aanlopen. We beginnen te joelen en vragen de jongen of hij iemand is vol vuur en passie.

‘Ja,’ zegt ‘ie meteen. Wij joelen nog harder. ‘Maar ik val niet op vrouwen,’ zegt hij dan lachend.

Ah, shit. De avond is nog jong, roepen we. Dus wie weet wat er verder voor Inge nog in de lucht hangt.

Nog een leste

Op de terugweg naar onze camping raken we aan de praat met een jonge jongen uit Bantega. Hij nodigt ons enthousiast uit voor nog een ‘leste’. Misschien is dit die man vol passie en vuur voor Inge!

We gaan op z’n aanbod in, om er daarna achter te komen dat er weinig ‘lestes’ zijn, want het bier is lauw en de beloofde Liefmans blijkt ranja te zijn. Toch mag dat de pret niet drukken en is het leuk ouwehoeren.

‘Jullie zijn wel een paar jaar ouder, of niet…’ vraagt de jongen op gegeven moment.

‘Hoe oud ben jij dan?’ vragen wij.

‘Oud genoeg!’ luidt het antwoord.

Henny en ik kijken met een schuin oog naar Inge die haar hoofd schudt. Hoewel het heel gezellig is, is dit niet degene naar wie ze op zoek is.

Dansend naar huis

En dan de laatste avond: zaterdag. Wederom een heel ander soort avond. Van alle andere dagen, draait deze voor mij meer om de muziek. Mijn stem is schor van het gepraat, dus dans ik liever op de muziek.

We vangen een paar klanken op van Douwe Bob die live beter is dan ik had verwacht. We staan een poosje vooraan mee te zingen met de Tom Jones tributeband – stiekem ken ik alle Tom Jones-nummers – en niet veel later staan Henny en ik in de voorlinie bij Bogey & the Longhorn in de regen. De afsluitende band de Brassneck Saints in de Rock Tent maken het muziekfeest voor mij compleet. Wat een goede muziek, wat een feest!

Tot volgend jaar

Als het iets na tweeën is, taaien we af naar de eettentjes waar we nog een laatste maaltijd verorberen en daarna teruggaan naar de camping. We praten liggend in de bus na over het feestweekend waarin alles wel weer voorbij is gekomen. Het is absoluut weer een feest voor in de boeken.

Enne… je kunt er donder op zeggen dat ik er volgend jaar ook gewoon weer bij ben.