Dans eens wat vaker in de regen

Terwijl ik dit stukje tik, zie ik de straaltjes regen over het glas naar beneden glijden. De lucht is donker. De klok geeft 10 uur ’s ochtends aan, maar het voelt eerder als 18.00 uur ’s avonds. Het voelt niet fijn, maar wat nou als ik mijn ‘kinderlijke bril’ opzet? Zou het er daar anders van worden? 

Ik geloof niet dat veel kinderen écht klagen als het over het weer gaat. Hoogstens worden ze binnengehouden door hun ouders, omdat ze anders kleddernat en vies weer binnen komen stormen en een paar dagen later de snottebellen aan hun neus hangen. Maar een groepje 8-jarigen onderling horen praten over het weer zoals wij volwassenen doen? Volgens mij niet!

Herhaalde mantra

Want wij volwassenen kunnen er wat van. “Wat een vies weer, hè?” wordt als een soort mantra herhaald zodra er een paar spetters uit de lucht komen vallen. Ieder naar detail aan die nattigheid wordt vervolgens uitgebreid besproken. Want ja, je wordt er zo nat en koud van, zonder goede jas duurt het maar even voordat de nattigheid doordringt in je kleding en als er dan óók nog zo’n druppel bij je nek naar binnen valt en langzaam over je rug naar beneden glijdt is het feest helemaal compleet.

Plonzen in de regen

Toegegeven: als het guur winters weer is, de wind ijskoud in je gezicht snijdt én er ook nog eens regen valt, hou ik er ook niet écht van. Toch hield ik vroeger altijd wel van een goede regenbui. Waar iedereen hoog en droog binnen bleef, trok ik m’n laarsjes aan om in de plassen te stampen. Ik liet me expres zeiknat regenen, ik ving de regendruppels op mijn tong en vond het grappig hoe mijn lange, dikke haar in slierten langs mijn gezicht ging hangen. En was ik uitgespeeld? Dan sprong ik gewoon snel onder de douche om weer warm te worden.

Romantisch tafereel 

Ook als puber kon ik een flinke bui wel waarderen. Ik zag het zelfs als iets romantisch. Waarschijnlijk had dat iets te maken met de film The Notebook die ik op dvd had. In de film zit een uber romantische regenscène waarin de twee hoofdpersonen vol passie en vuur elkaar de liefde verklaren. Ik heb dan ook ooit eens een scharrel ‘s avonds laat mee naar buiten getrokken om elkaar in zo’n stortbui te zoenen.

Korte hardloopcarrière

En ook nu zit die liefde er voor die nattigheid nog wel een beetje in. In mijn korte carrière als hardloper – vooral tijdens corona – rende ik het liefst in de regen. Mijn gloeiend hete wangen werden automatisch licht gekoeld. En als ik dan door de plassen rende, voelde ik me stiekem toch weer dat kleine meisje van vroeger.

Als het zonnetje schijnt en het regent, zoek ik automatisch naar een regenboog. Ik vind het grappig om met waterdichte schoenen door de plassen te lopen. Ik moet altijd lachen als ik een natte hond zich zie uitschudden en de baasjes een intens vies gezicht trekken. Ik hou van mensen die me in zo’n flinke plensbui met een lach toeknikken alsof we het samen doorstaan. En ben ik echt doorweekt? Nou ja, dan spring ik daarna toch gewoon weer onder een warme douche?

Ik trotseerde weer en wind in Duitsland – mét een lach!

Poncho aan en gáán met pa en ma!

Psssst… zoek je nog wat leuks om die regenbuien mee te trotseren? Hieronder een greep uit mijn lievelingsproducten bij Bol.com. Het zijn affiliate linkjes. Dat betekent dat ik een heel klein bedrag verdien als je besluit op de link te klikken en iets te kopen (en het kost jou niets extra’s!).