In al die jaren dat ik al op deze aardbol rondloop ben ik al in veel landen en steden geweest, maar nog nooit in het Engelse Londen. Inderdaad, die stad met de Big Ben, Westminster Abbey, Buckingham Palace en met misschien wel het beroemdste koningshuis van de wereld. Half december stapte ik op het vliegtuig om daar lekker de toerist uit te hangen en natuurlijk maakte ik weer van alles mee.
Turend over de Franse glooiende, groene heuvels met aan weerszijden kastanjebomen van meer dan vijfhonderd jaar oud, kwam er maar één gedachte bij me op: kan ik de tijd alsjeblieft even stilzetten en hier zo lang mogelijk van genieten? Maar toen klonk de stem van de reisleider alweer in mijn oor: ‘Tijd om te gaan!’
De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met het volgende: zoeken naar een baan én het vertellen van mijn Amerikaanse reisverhalen. Eén vriendin heb ik vermoeid met mijn Google Photo’s map (meer dan 1000 foto’s, de arme ziel). Om het voor de volgende persoon leuk te houden, heb ik een (gedrukt) fotoboek gemaakt.
Op maandagavond ben ik tegenwoordig niet meer voor de tv weg te slaan. Normaal gesproken hoeft in de zomer de televisie bijna niet aan door al die herhalingen, maar op maandag ga ik (en de rest van het gezin) er echt even voor zitten. Een stel vijftigplussers vertrekt vanuit Nederland met hun caravan of camper helemaal naar Griekenland waar ze na een paar dagen op de camping weer verder trekken. Veel van jullie zullen herkennen waar ik het over heb: inderdaad: ‘We zijn er bijna!’ van omroep Max.
Dromerig kijken we naar die rode bikini die in de kast hangt. Helaas duurt het nog maanden voordat je in dat vliegtuig stapt, op weg naar je vakantiebestemming. Waarom zou je moeten wachten? Er zijn zoveel leuke manieren om op reis te gaan, maar dan wel een beetje anders… Nieuwsgierig geworden?
Een woord dat onlosmakelijk met mij verbonden is, is het woordje kluns. Er zijn talloze momenten op te noemen waarbij er wel iets gebeurt met mij in de hoofdrol. Eén voordeel: saai wordt het op die manier natuurlijk nooit.
Ga eens terug in je herinneringen en bedenk wanneer je voor het laatst echt, en dan bedoel ik ook echt, gelukkig was. Misschien is dat al een heel lange tijd geleden en zat je toen schommelend in je eentje te luisteren naar het getjilp van vogels om je heen.
Hallo! Het is hier fantastisch. Een lekkere temperatuur van gemiddeld dertig graden en genoeg te zien en te beleven. Denk er maar om: we komen poepiebruin weer terug!
Vroeger was ik nergens bang voor. Met bijna alleen maar jongens in onze groep op de basisschool, wilden mijn klasgenootje en ik niet voor hen onderdoen. We lieten de poppen en de zandbak voor wat ze waren en klommen ook in bomen en renden het voetbalveld op en neer.