Wat kies je?

Stel je voor dat je moest kiezen tussen niet meer kunnen zien of niet meer kunnen horen, wat zou je dan kiezen?Niet zo lang geleden stelde iemand mij deze vraag. Ik dacht er lang over na en kon niet meteen antwoord geven. Aan de ene kant vond ik het ook een gekke vraag, omdat je het niet voor het zeggen hebt.

Soms gebeurt het ineens dat je zicht langzaam maar zeker achteruit gaat, tot je niets anders dan de duisternis om je heen hebt. En soms gebeurt het dat je oren steeds stiller worden, tot je omringd bent met stilte. Het lijkt mij verschrikkelijk. Niet meer rondslenteren in kleine dorpen en steden om dingen te bekijken en niet meer die dikke biefstuk op je bord kunnen zien. Op een gegeven moment ken je je partner alleen nog maar van ‘vroeger’ en weet je niet hoe hij eruit ziet als hij ouder wordt. Al is dat misschien in sommige gevallen een voordeel…

En dan je gehoor! Als je geen muziek meer kunt luisteren en ‘s ochtends niet meer wakker kan worden van het getjilp van vogels. En ook niet meer hardop kunnen lachen om iemands aanstekelijke lach.

Als ik tussen deze twee kwaden moet kiezen, vind ik dat moeilijk. Vorige week heb ik immens genoten van mijn gehoor tijdens een concert van Mumford & Sons in Nijmegen. Een band uit Engeland met invloeden uit de Ierse folkmuziek en met teksten waar je kippenvel van krijgt.

Als ik eraan terugdenk, staan de haartjes op mijn armen nog altijd rechtovereind. Zo mooi. En dat heb ik met veel meer muziek. Ik moet er niet aan denken om dat te moeten missen. Dan denk ik dat ik nog liever mijn zicht zou willen verliezen.

Maar we hebben het niet voor het kiezen. Daarom moeten we maar blijven genieten, zolang dat nog kan. Voor mij betekent dat lachend naar jonge kuikentjes kijken, op vakantie zelfs de lelijkste kerk willen zien en ’s ochtends glimlachend wakker worden naast mijn vriend (soms schrik ik van hem, maar dat is meestal na een avond doorzakken…). En wat mijn gehoor betreft: geef mij de godganse dag maar een radio, dan ben ik allang tevreden.