Typisch

Ken je dat? Dat je soms iets moet doen, omdat je anders niet rustig kunt slapen? Een vriendin en tevens mijn ex-huisgenootje checkt het liefst wel tien keer of ze de deur van de auto wel echt op slot heeft gedaan. Een andere vriendin moet iedere dag rond een uurtje of één ’s middags neusspray gebruiken. En weer een andere vriendin heeft haar cd’s, dvd’s en boeken op kleur gesorteerd. 

Over jezelf die rare gewoonten oplepelen is altijd een beetje lastig. Waarschijnlijk vinden mensen het raar dat ik een paracetamol eerst in vieren moet breken voor ik hem kan doorslikken. En met een ibuprofen heb ik dan weer totaal geen moeite. Ik weet dat het tussen mijn oren zit, maar ik kan er niet mee ophouden.

Sinds ik vroeger een keer bijna gestikt ben in een paasei, durf ik dat niet meer. Ik denk er te veel bij na. Ik heb ongeveer vijf jaar lang geen enkel paaseitje aangeraakt en was doodsbenauwd voor de sliertjes van de spaghetti en de spinazie. Zie ik kleine kinderen eten en hoesten ze een keer vreemd, raak ik meteen in paniek.

Lawaaiig

Een andere rare gewoonte van mij is dat ik tijdens mijn studie altijd op de bank in de woonkamer zat, met de tv aan. Dan leerde ik het beste voor mijn tentamens. En nu nog, als het doodstil om mij heen is en ik moet een verhaal tikken? Eh… nee. Dan wil het dus niet. Ik heb een beetje rumoer nodig of een beetje muziek. Dat helpt me op gang.

Ik kan er altijd wel om lachen. De gewoontes van een ander zijn in mijn ogen soms grappig of een beetje gek, maar dat zullen mensen ongetwijfeld ook bij mij hebben. Zolang die gewoontes het dagelijks leven niet belemmeren, omdat het uitgegroeid is tot een dwangstoornis, is er toch niets aan de hand? Mensen horen je te nemen met al je gekke gewoonten. Die van mij mogen er zijn, want ze maken mij tot wie ik ben.