Sociaal zijn. Eigenlijk is dat eigenlijk best wel een gedoe, helemaal als je naast het echte leven ook nog eens sociaal moet zijn op bijvoorbeeld Facebook. Steeds meer mensen verwijderen hun account en gaan weer offline. Ergens begrijp ik het wel. Soms word ik ook moe van sociaal gedoe.
Sommige mensen zetten werkelijk waar alles online. Een ellenlang verhaal over een saaie werkdag tot een foto van de nieuwe kat die voor het eerst een drol in de kattenbak heeft gelegd. Bravo! Onder de foto allemaal reacties van mensen die het net zo leuk vinden als de eigenaar. Ook blijkt Facebook een handige manier te zijn om roekeloos je mening te geven. Geschokt was ik toen ik na het zien van allemaal trieste foto’s en verhalen over vluchtelingen de één na de andere racistische opmerking voorbij zag komen. Denken we ook niet meer na?
Sinds een jaar of vijf heb ik Facebook en mijn actieve gebruik neemt steeds verder af. In het begin zette ik er regelmatig statusupdates op, plaatste ik foto’s of typte ik weer eens hoe leuk het zaterdagavond met die en die en die was. Momenteel hou ik het wat rustiger. Ja, ik plaats op mijn speciale pagina Schrijflust mijn columns en verhalen.
Zo af en toe brouw ik een verhaaltje in elkaar voor op mijn privépagina. En soms wordt er een fotootje geplaatst. Waarom ik het nog heb? Tja, misschien toch de angst om iets te missen. Gesprekken beginnen tegenwoordig al snel met: ‘Ik las op Facebook dat…’ of: ‘Weet je wie ook een nieuwe vriend heeft? Stond op Facebook.’ Hypocriet eigenlijk dat je dat nodig hebt om blijkbaar een gesprek met elkaar te voeren.
Mensen die het permanent verwijdert hebben, respecteer ik. Ik heb er zelfs wel bewondering voor. Ik durf niet op die ‘deleteknop’ te drukken. Ondanks dat ik mij mateloos irriteer aan idiote reacties onder heftig nieuws of mensen hun hele hebben en houwen online gooien. Stiekem is het ook leuk om een beetje bij elkaar te gluren… en krijg ook ik een soort kick als ik op één van mijn berichten een x-aantal likes heb!
