“Heeft iemand een iPhone oplader?” roep ik half in paniek over de redactie van VROUW. Drie lieve collega’s schieten mij te hulp. Het is halfvijf en mijn batterij heeft nog maar 10 procent leven in zich.
Als ik later in de metro naar mijn appartement in Amsterdam zit, schaam ik mij. Wat zat ik nou moeilijk te doen? Is het dan echt zo erg als ik een halfuur, uiterlijk een uur, niet te bereiken ben? Natuurlijk niet. Volgens mij ben ik gewoon lichtelijk verslaafd.
Smeken om wificode
In gedachten ga ik terug naar een eerder incident. Ik kwam bij mijn bijbaantje en zag tot mijn schrik dat mijn tegoed om te bellen én om te internetten op was. Dat betekende dus dat ik van vijf uur ’s middags tot pak ‘m beet halfelf ’s avonds onbereikbaar was. Ik kon niemand bellen, niet gebeld worden, appjes zouden niet binnenkomen. Kortom: ik was in paniek.
Straks zou ik een grandioos aanbod voor werk missen of zou er iets gebeuren waardoor ik linea recta van mijn werk moest vertrekken. Ik ben gaan zoeken om de manager en heb hem gesmeekt om de wificode. Ik was behoorlijk diepgezonken, dat geef ik toe.
Verslaafd
Om bewuster te worden van dit probleem, mocht ik voor mijn werk bij VROUW een psycholoog over dit onderwerp interviewen. Ze zei dat mensen die een gevoel van onrust of paniek voelen als ze even niet bereikbaar zijn of wanneer hun telefoon bijna leeg is, simpelweg lijden aan een lichte verslaving. En dat is het natuurlijk ook. Een leven zonder dat ding kan ik mij nauwelijks voorstellen. Natuurlijk is het handig, bijvoorbeeld voor het werk, maar het leidt af en toe af van andere dingen.
Zo zag ik tijdens een gesprek met mijn huisgenootje mijn telefoon oplichten en kon ik nauwelijks de neiging onderdrukken om even snel te kijken van wie ik een berichtje had. Van huis gaan, zonder mijn telefoon? Dat staat garant voor een rampzalige dag. En dat is dikke onzin.
In het nu
Natuurlijk kunnen we wel zonder. En helemaal minder. De psycholoog zei daarnaast dat je je er vooral bewust van moet zijn. Zodra je een soort paniek voelt opkomen, moet je er niet aan toegeven. Laat die telefoon gewoon in de keuken liggen als je in de woonkamer een film kijkt.
En laat je telefoon op het werk lekker in de tas en pak hem er op een aantal vaste tijden even uit om je berichten te checken. Hoewel ik dat vreselijk moeilijk vind, ga ik het proberen. Ik ga meer in het nu leven en wat minder op dat minischermpje.
