Ken je dat? Zo’n dag waarop alles wat je aanraakt niet in goud veranderd, maar in slijmerige, vieze drap? Waarin je normale ritme zó verstoord wordt en werkelijk álles lijkt te mislukken? Dat je hoofd een vergiet is en je simpelweg niets opslaat en daardoor allerlei belangrijke afspraken vergeet? Juist… zo’n dag had ik laatst.
Het komt veel mensen bekend voor; een dag waarop het gewoon écht even niet wil. Je lievelingsmok nét even verkeerd vastpakken, waardoor hij op de grond in honderd stukjes uiteenvalt. Op de bank eten gaat áltijd goed, tot je struikelt over het omhoogstaande vloerkleed en je voor je ogen de gehaktballetjes in tomatensaus onder de bank – waar je al een maand niet hebt stofgezogen – ziet rollen. Een plant die plotseling besluit dood te gaan, een wit jurkje per ongeluk mee wassen met de roze handdoeken. Bij je fiets komen en zien dat deze een lekke band heeft, een vogel die op je jas poept (al brengt dat geluk zeggen ze…) en een belangrijke belafspraak vergeten, ook al staat het met grote letters in je agenda…
De hele wereld is tegen me
Wees maar gerust, zo dramatisch was mijn ongeluksdag niet. Maar laatst begon het ‘s ochtends allemaal al. Ik stak mijn ene been in mijn broekspijp, verloor mijn evenwicht en stuiterde heel oncharmant op de grond… Toen wist ik al: dit wordt niet mijn dag. Vervolgens was de thee op, liet ik een pak kaas en wat appels op de grond vallen (sorry buren), kwam ik te laat op het werk, zag ik dat ik geknoeid had op mijn shirt en gooide ik op het werk ook nog eens een plant om. Eenmaal thuis wilde ik aan mijn comfortfood maaltijd beginnen – dat had ik wel verdiend na zo’n dag! – en kwam ik erachter dat ik de cruciaalste ingrediënten niet in huis had. Dan maar weer aan de pasta met ketchup…
Toch probeer ik er altijd maar weer de lol van in te zien. Die vogel die zo nodig op mijn hoofd moet poepen… tja, ik kan wel wat geluk gebruiken dus bedankt hè! Het laten vallen van mijn lievelingskopje? Ach… scherven brengen ook geluk nietwaar? En ’s ochtends nogal oncharmant struikelen terwijl ik mijn kleren aantrek? Maar goed dat ik geen vriend heb die me erom kan uitlachen.
Vaak duurt het maar even, zo’n ongeluksdagje. En blijft het toch een vervelende, nare dag? Dan weet ik mezelf wel weer op te vrolijken met een lekker gebakje of reep chocola. Dan verdwijnen mijn ongelukszorgen méteen weer naar de achtergrond…