De award voor Sportvrouw van het Jaar gaat deze keer sowieso aan mijn neus voorbij. Nu ik erover nadenk gaat die ieder jaar eigenlijk aan mij voorbij. Als ik ergens over kan zeuren, is het wel over mijn sportprestaties. Een vrijwillige marteling, dat is het!
Terugkijkend in mijn agenda schrok ik behoorlijk; ik had geen stap meer in de sportschool gezet sinds 21 juni. Waarschijnlijk ook de reden dat mijn broeken en shirtjes allemaal wat strakker zitten en ik na het beklimmen van een aantal traptreden langer de tijd nodig heb om weer op adem te komen.
Vorige week besloot ik dat het genoeg was. Ik moest en zou weer in beweging komen en wel bij een nieuwe sportschool in Diemen, op vijf minuten fietsen van mijn appartement in Amsterdam.
Bokshandschoenen
Waarom daar en niet in de Stellingwerven? Sinds ik daar doordeweeks woon, kom ik er niet aan toe om in Wolvega en omstreken te sporten. De website van deze nieuwe zag er goed uit. Veel groepslessen zijn gericht op boksen en dat is iets waar ik stiekem wél voor warmloop.
Eenmaal daar leek er nog niets aan de hand. Ik was enthousiast, opgewekt en had er zin in. Eindelijk weer met van die grote bokshandschoenen rammen op bokszakken. Een beetje hardlopen. Met elkaar sparren en elkaar wat tikjes op de schouder geven. En een buikspierrondje. Dat laatste onderdeel? Die heeft me genekt.
Marteling
Mijn buikspieren waren al ruim vier maanden bevroren. Al maanden verkeerden ze in luilekkerland en hoefden ze nauwelijks iets te doen. Tot vorige week. Ruw werden ze tot leven gebracht. Wakker geschud en door elkaar heen gerammeld. Dat heb ik geweten. Diezelfde avond nog voelde ik de spierpijn al over mijn hele lichaam, maar vooral in mijn buik.
De volgende dag voelde als een marteling als ik mezelf in bed wilde omdraaien, mijn schoenen aan wilde trekken of wanneer iemand mij aan het lachen maakte. Het lachen ging al snel over in een of ander hoog, raar gepiep om die buikspieren maar niet aan het werk te hoeven zetten.
Spierpijn
Maar stiekem voelde het ook fijn. Ik ben weer iets aan het doen wat ik leuk vind. Iets waar ik voldoening uit kan halen én mijn spieren hard voor aan het werk kan zetten. Hoewel ik dagen kan zeuren over die spierpijn, was ik er ook blij mee. Toch een teken dat je niet hebt stilgezeten. Want bewegen is nog altijd beter dan stilzitten, nietsdoen en eindigen in een programma als ‘Oh, oh obesitas’. Dus volgende week ga ik gewoon weer!