Een nieuw jaar voelt voor mij ergens als een nieuw begin. De tellers worden weer op nul gezet. De fouten die gemaakt zijn in het voorgaande jaar zijn weer vergeten en misschien komen dromen in de komende twaalf maanden wel uit. Zo’n einde en zo’n nieuw begin heeft dus wel iets moois, vind je ook niet?
Het is zo langzamerhand traditie geworden; aan het einde van het jaar de balans opmaken en beschrijven waarom het voorgaande jaar zo leuk, verdrietig, raar of bijzonder was. Ik heb 365 dagen gehad om dingen mee te maken. Goed én kwaad. En dat is aan beide kanten gelukt.
De verdrietige kant
Openhartig als ik normaliter ben over mijn hele hebben en houden, zo stil ben ik als het gaat om verdriet. Ik werd dit jaar twee keer van zeer dichtbij geconfronteerd met de dood. Twee keer nam ik afscheid van mensen die veel te vroeg zijn overleden. Toch lukt het me niet goed om erover te schrijven. Waarom? Misschien omdat het niet alleen over mij gaat en het niet alleen mijn gevoelens zijn, misschien dat ik het daarom niet op mezelf wil betrekken.
Dus zeg ik alleen maar dat het me ontzettend kwaad en verdrietig maakte. Dat sommige liedjes een andere lading hebben gekregen en dat bestaande herinneringen nu nog waardevoller zijn geworden. Door gebeurtenissen als deze werd ik nogmaals op de feiten gedrukt hoe belangrijk het is om datgene te doen wat hoog op je bucketlist staat. Meteen een goed voornemen voor 2020: een bucketlist maken én uitvoeren.
De bijzondere kant
Maar naast het schoonspoelen van mijn traanbuizen, waren er ook leuke dingen. Zo kreeg ik tijdens Dicky Woodstock toestemming van maar liefst zes agenten om te wildplassen in de mais… Nóg leuker: één van de agenten bood zelfs zijn desinfecteergel aan mij aan. Een wildvreemde jongen leerde mij en mijn vrienden tijdens de Zwarte Cross ‘stationair dansen’ (lees: gewoon heen en weer stappen op de maat). Eén van mijn beste vriendinnen trouwde. Mijn nichtje kreeg een baby. Met mijn nichtjes Ranomi (6) en Fayenna (4) ging ik naar een concert van K3 en voor mijn werk mocht ik voetballegende Foppe de Haan interviewen. Allemaal bijzondere hoogtepuntjes.
Ook stonden er een aantal reisjes op de planning, zo ook weer Amerika waar de Californische stad San Diego onder mijn huid kroop. Tijdens een kampvuur op het strand met een groep mensen van over de hele wereld overviel me daar ineens zo’n intens en gelukkig gevoel. Kon ik dat gevoel maar voor altijd vasthouden.
Dat fijne gevoel kreeg ik dit jaar ook van een cursus boksen voor vrouwen. Na zestien weken voelde ik me al een stuk zelfverzekerder en sterker en werd ik lid van de boksclub. Of ik ooit als een Rico Verhoeven de ring in stap, dat laten we nog maar even in het midden… (spoiler alert: HELL NO!)
Een balans vinden
Er waren dus diepe dalen, maar ook hoge pieken. Voor volgend jaar hoop ik dat de dalen wat minder diep zijn en de pieken net zo hoog. En dat wens ik niet alleen voor mezelf, dat wens ik voor iedereen. Want iedereen verdient het om geluk te vinden én lange tijd vast te houden. Dus kom maar op, 2020!