Heel eerlijk? Ik verwachtte niet dat ik op mijn 24e al zou zeggen: ‘Jemig. Wat voel ik me hier oud!’ Dat verwacht ik van mijn ouders, mijn broer of zus, oudere neven en nichten of de buren. Niet van mezelf. Ik ben toch nog jong? Nou, zo voelde het vorige week niet.
Ik stond in een feesttent waar keiharde dancemuziek uit schalde. De bass dreunde tot diep in mijn borst door. Als ik wat wilde zeggen, moest ik schreeuwen, ook al stond mijn gesprekspartner vlak naast mij. Mijn keel begon na een kwartier al pijn te doen, evenals mijn oren van die verdomde muziek.
In welke hoek van de tent ik ook keek, zag ik jochies. Jonge, giechelende meiden. Rode bandjes om dunne polsen die stonden voor ‘verboden alcohol te drinken’, maar toch af en toe een drankje in hun handen hadden. Jongens met een groen bandje die aan een flesje smirnoff lurkten. Bier lusten ze nog niet. Ze sprongen stuk voor stuk wild heen en weer, gilden bij het zien van een bekende.
Moeder koe
Het deed mij denken aan jonge koeien die voor het eerst naar buiten mogen. En daar stond ik tussen. Als een moeder koe, het jonge spul observerend. Bang dat dat zwalkende meisje op rechts in zeven sloten tegelijk zou lopen. Straks ging het allemaal de verkeerde kant op.
En op dat moment hoorde ik mezelf ineens hardop zeggen: ‘Wat voel ik mij hier oud.’ Natuurlijk vond ik het ook grappig om naar de enthousiaste jongeren te kijken, maar ik vond mezelf er niet meer bijpassen. De tijd dat ik opgewonden in een feesttent stond, omdat je niet zo vaak uitging, is al jaren voorbij. En voor het eerst in mijn leven keek ik het meisje met wie ik was aan en hadden we aan een blik voldoende. ‘We gaan,’ zeiden we in koor en gingen op zoek naar een kroeg waar leukere muziek gedraaid werd, waar je normaal met elkaar kon praten en waar de wijn niet naar plastic smaakte.
Verandering
Hoewel ik mij op dat moment echt oud voelde, kon het mij niet schelen. Het is toch ergens ook de waarheid? Zij die nu een jonge koe zijn, voelen zich waarschijnlijk over zes jaar ook een oudje…