‘Vind je dit een verloren jaar?’ vroeg mijn huisgenootje me. Het blijft even stil terwijl ik nadenk over mijn antwoord. Zoals ieder jaar schrijf ik graag een eindejaarscolumn. Een stukje over alle bijzondere dingen die er dat jaar zijn gebeurd. Dit jaar stond natuurlijk behoorlijk in het teken van ‘de coronings’ zoals we het hier in Groningen noemen. In januari associeerde ik dat woord nog met een biertje, tegenwoordig met ziekte en ellende.
2020 is absoluut een bijzonder jaar geweest. De laatste keer dat ik ongedwongen met een groepje mensen in een kroeg stond bier en wijn te drinken op minder dan anderhalve meter is eind februari geweest. Corona bestond al wel, maar het voelde nog heel ver weg. Het zou ver weg blijven, het zou ons landje heus overslaan. Oh, wat had ik het mis.
Alles is op
In maart liep ik kwaad door de supermarkt toen de eerste lockdown was aangekondigd en mensen het nodig vonden om hele schappen leeg te roven. Er was geen brood meer, geen potje bruine bonen, geen tomatensaus, geen wc-papier… Alles was op. Het woord ‘anderhalve-meter-samenleving’ werd geïntroduceerd en ineens liep ik met grote bogen om mensen heen tijdens een rondje wandelen. En toen mijn baas eind maart aankondigde de stekker uit zijn bedrijf te trekken, kwam ik ook nog eens werkloos thuis te zitten. Ik deed een poging om een nieuwe hobby op te pakken, maar borduren blijkt toch niet echt mijn ding te zijn. Nadat ik tien keer in mijn vinger prikte en mijn werkje vervuilde met bloed, gooide ik het borduurspul weer aan de kant.
Verdrietig
En in dit bijzondere jaar ben ik best af en toe verdrietig geweest. Om het feit dat ik werkloos thuis zat en mijn collega’s miste, omdat ik me soms best een tikkeltje eenzaam voelde, maar ook om zogenaamde luxeproblemen. Mijn reis naar Ierland werd gecanceld, festivals werden afgeblazen, de boksschool ging dicht… Ik heb een traantje gelaten toen Rutte aankondigde dat corona nog lang niet klaar was met ons en we het nog wat langer vol moesten houden. Soms waren er momenten dat ik mezelf afvroeg of er nog wel een sprankje hoop aan de horizon glinsterde. Ik zag het allemaal even niet meer zitten.
GGD-baan en virusgekkies
En aangezien corona nog niet klaar is met ons, besloot ik in september maar een actieve rol te gaan vervullen in het tegengaan van het virus. Leuk journalistiek werk was er toch even niet, dus solliciteerde ik naar een baan als allround medewerker bij de GGD. Nu zie ik met eigen ogen hoeveel impact corona op een mens, een heel gezin of zelfs op een hele familie kan hebben. Ik hoor de persoonlijke verhalen van mensen aan de telefoon. Sommige mensen zijn zó ernstig ziek, dat het gesprek moeizaam verloopt. Als ik dan een paar dagen later weer bel om te vragen hoe het gaat, krijg ik soms te horen dat iemand is overleden. Het doet me pijn als ik dan virusgekkies in een polonaise zie lopen als teken van demonstraties en “Corona is een leugen!” roepen. Het doet me pijn als mensen corona afdoen als iets wat allemaal best wel meevalt en roepen dat ze niet meedoen aan de anderhalve-meter-samenleving… Bedankt, zeg ik tegen hen allemaal. Bedankt dat jij er mede voor zorgt dat er wéér een familie afscheid moet nemen van een dierbare.
Biertappen, festivallen & hardlopen
Maar ondanks al die verdrietige dingen heeft 2020 ook zéker voor glimlachjes gezorgd. Ik heb mijn eigen Groningse achtertuin goed leren kennen en diverse wandelpaadjes verkend. Ik heb het hardlopen opgepakt en ga langzaam maar zeker steeds iets verder vooruit. Kon ik in april maar vierhonderd meter achter elkaar hardlopen, nu zit ik bijna op twee kilometer aan een stuk door. Mijn huisgenootje en ik hebben regelmatig een Gin&Tonic-avond, ik heb de tweede prijs gewonnen met een biertapwedstrijd, doe vaker spelletjes, ging festivalkamperen met de vriendengroep, heb gescheurd in een knalroze Dafje, heb ál mijn planten in leven weten te houden, heb de stad Arnhem verkend met een vriendin, ontdekte de verslavende app TikTok én heb nieuwe vaardigheden ontwikkeld op mijn werk.
Positief vooruitkijken
Kortom: 2020 is voor mij geen verloren jaar. Het is niet gelopen zoals ik het had gehoopt en er waren weken waarin het voelde alsof er niets spannends gebeurde, maar desondanks wist ik mezelf toch altijd weer op te beuren. Terugkijkend op de afgelopen twaalf maanden zijn er gelukkig ook genoeg leuke dingen gebeurd. Volgens mij heb ik – en heel veel anderen met mij – bewezen dat we best veerkrachtig zijn in het ‘nieuwe normaal’.
In 2021 zullen we ook nog wel een tijdje op deze manier voortkabbelen. Binnenkort starten we met vaccineren, hopelijk houdt iedereen zich nog een tijdje aan de maatregelen zodat de druk van de zorg afgaat en wandelen we langzaam richting de lente. Mijn favoriete seizoen. Alles begint dan weer te bloeien, de eendjes zijn intens verliefd op elkaar en waggelen achter elkaar aan en de lammetjes dartelen vrolijk in het land. Wel of geen coronings; dat is altijd iets om vrolijk van te worden.