Iedereen worstelt; jij, ik, de hele wereld

Ik ben vast niet de enige die af en toe zegt dat het even allemaal niet zo lekker gaat. Bijna iedereen worstelt weleens in meer of mindere mate met iets. Soms zijn dat hele kleine, banale dingen. Ik noem dat luxeworstelingen, zoals: vanavond of toch morgen die dure fles wijn opentrekken? De dure Jaguar kopen of tóch de Porsche? Nieuwe tuin aanleggen of toch een serre? 

Maar daarnaast zijn er heel veel mensen met veel grotere worstelingen. We kunnen allemaal wel een paar thema’s opnoemen. En hoe raar is het dan, dat we in tijden als deze niet even bij elkaar kunnen komen? Dat we iemand die met zoiets groots worstelt niet even kunnen knuffelen? Niet een zoen op iemands wang kunnen drukken of simpelweg even een bemoedigend klopje op de schouder kunnen geven?

En ja, we begrijpen het allemaal wel… maar dat maakt het niet minder pijnlijk. We zoeken naar creatieve manieren om hetzelfde over te brengen. Een lieve videoboodschap met troostende woorden, een kaartje, een vrolijke lach of een grapje om de lucht te klaren. Maar het is toch anders, nietwaar? Het is een nieuwe werkelijkheid, eentje waar ik maar moeilijk aan kan wennen.

Want ook ik worstel momenteel een beetje. Met luxeproblemen – welke wijn zal ik vanavond eens opentrekken? Vanavond mijn gehamsterde blikje bruine bonen of toch de doperwtjes uit blik – maar ook met een iets grotere worsteling. Ik ben namelijk mede door de coronacrisis mijn leuke baan kwijtgeraakt. En dat doet verdomde zeer.

En hoewel het nieuws van het faillissement nu aardig is ingedaald, we allemaal hoopvol vooruitkijken en het bedrijf wellicht over een paar maanden door kan starten, blijft het een rare situatie om in te zitten. Het zijn situaties als deze waarin ik extra verlang naar een avondje vertier in de kroeg om mijn gedachten af te leiden. Dat ik verlang naar dat bemoedigende klopje op mijn schouder dat zonder al te veel woorden aangeeft dat het allemaal wel weer goed komt. Naar een knuffel van een vriendin. Naar samenzijn.

Ik hoop dat zodra alles er weer wat rooskleuriger uitziet, we weer wat dichterbij elkaar mogen staan, jij me dat klopje op mijn schouder kunt geven. En ik, als jij dat nodig hebt, dat ook bij jou kan doen. Simpelweg om je troost te bieden, hoop te geven en om je te laten weten dat je niet alleen staat!