Vorige week was het de week tegen de eenzaamheid. In het nieuws kwamen met name ouderen ter sprake, omdat zij een kwetsbare doelgroep zijn. Vaak zijn ze weduwe en wonen ze ver bij hun kinderen en kleinkinderen vandaan. Omdat deze groep ook niet meer zoveel om handen heeft, ligt de eenzaamheid al snel op de loer.
Terwijl ik hier eens over nadacht, was er op tv een talkshow voor waarin ze dit onderwerp bespraken. Het blijkt namelijk dat meer dan één miljoen Nederlanders zich ‘sterk eenzaam’ voelt. Aan tafel zat de presentator met een jong meisje van een jaar of twintig en een succesvolle zakenman van vijftig.
‘Voelen jullie je weleens eenzaam?’ vroeg de presentator. De man en het meisje dachten allebei na, maar schudden beiden hun hoofd. ‘Ik heb het druk met werk,’ antwoordde de man. Het meisje knikte bevestigend. ‘Ik heb altijd wel veel aan mijn hoofd, inderdaad. School en zo…’ En terwijl ik naar ze keek, wist ik dat ze glashard aan het liegen waren.
Het kan niet anders dan dat iedereen wel eens een eenzaam gevoel heeft gehad. Ik ging ook naar school, had het ook druk met mijn huiswerk en tentamens, maar alsnog voelde het rot als je tijdens een opdracht uiteen moest in groepjes en niemand bij jou in het groepje wilde.
Of wanneer je tijdens een feestje al je vriendinnen versierd ziet worden, maar ze jou overslaan. Ik ben ook nogal een piekeraar, dus wanneer je dan duizend en één dingen aan je hoofd hebt, krijg je meestal het gevoel dat niemand het zal begrijpen, dus trek je je eenzaam terug. Dit zijn maar een paar voorbeelden, maar wel dingen waar bijna iedereen wel eens mee te maken krijgt.
Dus, lieve mensen. Hou die positieve praatjes maar voor je, want ik weet dondersgoed dat je je ooit eenzaam hebt gevoeld. En ik weet ook dat het niet erg is, want het gaat meestal ook weer over. Maar erover liegen? Dat doe ik niet.