Op het labeltje van de nieuwste Pickwicktheezakjes staan vragen. Heel onzinnige, tot best wel nuttige vragen om eens over na te denken. Vragenstellen hoort bij mijn vak als journalist en tekstschrijver. Tijdens mijn opleiding hebben we tot in den treure het vragen stellen geoefend. Je stelt je vraag, je luistert, vraagt door en vat het dan allemaal even samen. Het lijkt makkelijk, maar veel mensen vergeten daadwerkelijk te luisteren.
Ze stellen hun vraag, maar het antwoord ontgaat ze. Of ze vergeten door te vragen. Dat laatste overkomt mijn ouders regelmatig. Dan zitten we aan de keukentafel en zegt één van de twee dat bijvoorbeeld Pietje ziek is. ‘Wat heeft hij dan?’ vraag ik, maar dan halen ze hun schouders op. Ze zijn het vergeten te vragen. En natuurlijk is dat niet erg, maar het zou mij niet overkomen. Misschien is het journalisteigen, maar ik wil graag alles weten. Desalniettemin hou ik ook van de onzinnige antwoorden. Als ik jou vraag wat je lievelingseten is en je antwoordt stamppot boerenkool met worst en jus, dan probeer ik dat te onthouden. Het zegt iets over jou en daarom is het in mijn ogen nooit onzinnig.
BN’er
De Pickwicktheevragen vind ik daarom ontzettend leuk. Hoe onzinnig sommige vragen ook zijn, ik luister naar je antwoord. Ook als de vraag luidt: ‘Met welke BN’er zou je weleens een dagje willen ruilen’ of ‘Wat heb je voor het laatst gedroomd’. Ik vind al je antwoorden interessant.
Luister
Het komt heel vaak voor dat mensen een vraag stellen, maar in hun hoofd alweer bezig zijn met een nieuwe vraag. Daardoor vang je maar flarden op van wat de persoon tegenover je vertelt. En ja, als het saai wordt, maak je in je hoofd soms alvast het boodschappenlijstje. Mijn advies: probeer het toch. Gebruik die oren. Waarom heb je ze anders gekregen? Je geeft iemand zo’n goed gevoel als je elkaar na een halfjaar weer tegenkomt en je nog weet wat voor werk of studie diegene doet. Zet jezelf eens opzij en toon oprechte belangstelling. Je zult zien dat je er veel voor terugkrijgt. Het werkt. Ik beloof het.