De shop

In de trein terug naar huis, stapten bij Steenwijk vier jonge jongens in. Met veel bombarie streken ze neer op de blauwe treinstoelen. Onderuitgezakt kletsten ze rustig verder. ‘Gaan we zo naar de shop?’ vroeg er eentje. Ik spitste mijn oren. Wacht eens even, is er ergens een mega uitverkoop waar ik niets van weet?
De jongens praatten verder en ik schudde teleurgesteld mijn hoofd. Het ging helemaal niet over kledingwinkels of een patatzaak. Nee, deze jochies, amper zestien jaar, hadden het over de coffeeshop.

‘Pff,’ zuchtte er een. ‘Ik kan niet. Ik moet van mijn mentor huiswerk maken van vmbo én havo. Ze denken dat ik slim ben, of zo.’ Ongeïnteresseerd haalde hij zijn schouders op. ‘Ik was liever met jullie meegegaan naar de shop.’ Zijn maat knikte.
‘Ja, pik. Wat heb je nou aan school. Met ons meegaan is veel gezelliger!’
We reden station Wolvega binnen en de jongens stonden op. Ik liep achter ze aan naar buiten en zag de slimmerik twijfelen of hij met ze mee zou gaan voor een joint of toch huiswerk ging maken.

Natuurlijk weet ik niet wat hij gekozen heeft, maar ik hoop dat hij voor zijn opleiding koos. Ondanks zijn gedrag en zijn taalgebruik leek het mij een doodgewone, leuke jongen. Iemand met genoeg hersens die diep vanbinnen wel begrijpt dat drugs maar bijzaak is. Het liefst had ik hem toegeschreeuwd om voor het huiswerk te kiezen, dan voor een joint. Maar wat weet ik ervan?

Ik heb drugs nog nooit met één vinger aangeraakt. Ik vind het eng, ook al is wiet vanaf achttien jaar legaal. Ik hoef niet te weten wat het met mij doet, laat staat wat een xtc-pil bij mij aanricht. Misschien dat ik daarom zo schrok van deze jongens. Nog zo jong, maar het leek wel alsof drugs nu al een grote rol in hun leven speelde. Ik kan maar één ding hopen en dat is dat het maar een fase is. Dat ze een aha-momentje krijgen en snappen dat je door een opleiding verder in het leven komt, dan door het roken van een joint. Maar voordat ze dat beseffen, moeten ze misschien wel eerst een keer heel hard onderuit gaan…