De lifters

‘Hai! Mogen we misschien met jullie meerijden? Ik ben Mirthe.’ Een meisje van een jaar of twintig steekt haar hand uit. Aarzelend kijkt Lieke naar haar vriend die zijn schouders ophaalt. Ze zijn bij een tankstation in Duitsland en hebben de tank net weer volgegooid voor het laatste stukje naar huis.  

Lieke weet dat Erik moe is van het rijden en dat hij misschien niet zo’n behoefte heeft aan gezelschap. Maar het meisje ziet er wel aardig uit…

‘Waar wil je graag naartoe?’
‘Dat maakt niet uit. Als het maar weer een stukje dichterbij Nederland is.’
‘Van mij mag het…’ aarzelend kijkt Lieke naar Erik die ook knikt.
‘Super, dankjewel! Ik ga even mijn vriend ophalen.’
Lieke kijkt toe hoe Mirthe haar vriend aan zijn hand meeneemt. Er bekruipt haar meteen een vervelend gevoel. Zijn ogen lijken wel zwart. Zijn donkerbruine haar hangt voor zijn gezicht en aan zijn schouder hangt een rugtas met doodskoppen erop. Het meisje blijft maar lachen.

‘Moeten we wel…’ fluistert ze tegen Erik, maar die hoort het niet.
De jongen steekt zijn hand uit en Lieke pakt hem aan. De haartjes op haar arm gaan rechtovereind staan. Die gast straalt geen enkele warmte uit.
‘Ivo,’ zegt hij en draait zich dan om naar het meisje.

De dreiging

‘Waar zijn jullie geweest?’ vraagt Erik terwijl hij de auto weer de snelweg op manoeuvreert.
‘Slovenië,’ zegt Mirthe vrolijk.

‘Waarom zeg je dat?’ sist Ivo in haar oor, maar ze hebben het allemaal gehoord.
Lieke werpt een onzekere blik naar haar vriend die zijn schouders ophaalt. De rest van de tijd blijft het stil. Lieke zet de radio iets harder en kijkt af en toe in de spiegel. Ze ziet Mirthe op haar nagels bijten en uit het raam staren. Mirthe trekt haar mouw omhoog en Lieke schrikt. Haar polsen zitten onder de rode striemen. Geschrokken kijkt Lieke weer naar voren, maar werpt dan opnieuw een blik in de spiegel. Ze ziet dat Mirthe’s hand trilt. Is ze soms bang voor Ivo?

‘Oh, kijk! Hier is een tankstation.’ Lieke wijst naar het bordje op de snelweg en Erik knikt. Hij rijdt er naartoe en zet de auto stil op een parkeerplek. Ivo zegt niets en maakt geen aanstalten om uit de auto te stappen.

‘Nu kunnen jullie wel uitstappen hoor,’ zegt Lieke. Ze perst er een zenuwachtig lachje uit en draait zich om naar Ivo en Mirthe. Haar glimlach verdwijnt snel als ze ziet wat Ivo in zijn handen heeft. Iets zwarts. Lieke slaakt een gil en legt haar hand op de deurklink.

‘Wegrennen of nog een keer gillen en ik maak hem dood.’ Lieke trilt op haar stoel en ziet dat Mirthe begint te huilen. Erik verstijft en houdt zijn handen op het stuur. ‘Wat moeten we doen?’ zegt hij hees. ‘Jullie moeten precies doen wat ik zeg.’

Ivo begeleidt hen weer de snelweg. Lieke’s hart bonst in haar keel. De minuten lijken wel uren te duren. Na tien minuten begint Ivo weer te praten. ‘Hier moet je in,’ zegt hij en ze komen op een landweggetje terecht.

‘Ga je ons vermoorden?’ fluistert Lieke zacht. Ze wil hem niet kwaad maken. De tranen springen in haar ogen. Ze weet niet wat ze moet doen. Het liefst sprong ze de auto uit, maar ze gaan te hard. Ze kan niets anders doen dan afwachten.
‘Misschien.’ Ivo haalt zijn schouders op en lacht.

Een kwartier later geeft Ivo aan dat Erik moet stoppen. Als versteend blijven ze op hun stoel zitten, maar Ivo wil dat ze uitstappen. Met het pistool in zijn hand, duwt hij het drietal in de richting van een paar bosjes.

‘Ik hou van je,’ fluistert Erik tegen Lieke.
‘Ik ook van jou,’ huilt Lieke.

Ze voelt de loop van het pistool tegen haar rug en houdt haar adem in. Het duurt niet lang meer. Dan is het voorbij. Ze denkt aan de waarschuwende woorden van haar vader: “Nooit lifters meenemen. Nooit.” En nu staan ze hier. Kijken ze letterlijk de dood in de ogen.

‘Trek je kleren uit.’
‘Wat?’ ongelovig staart Lieke naar Ivo.
‘Je kleren uittrekken.’
‘Waarom!’ Lieke huilt en slaat haar armen voor haar borst.
‘Omdat ik dan nog even met je kan spelen, slet. Wat denk je wel niet?’ Ivo zucht en duwt opnieuw de loop van het pistool tegen haar borst. Heel langzaam strijkt hij over haar borst met het ding. Lieke trilt over heel haar lichaam.
‘Neem mij maar. Alsjeblieft.’ Mirthe huilt en Ivo schudt zijn hoofd.
‘Nee, met jou was er gisteren ook niets aan.’
Ivo blijft naar Lieke kijken en draait een streng van haar blonde haar rond zijn vinger. Heel langzaam begint hij eraan te trekken tot ze huilend van de pijn op de grond zakt.
‘Uittrekken. Nu.’

Tergend langzaam plukt Lieke aan haar shirtje. Ze huilt, maar maakt geen enkel geluid. Als haar shirt uit is, trekt Ivo aan haar broek. Lieke doet wat hij zegt en trekt met trillende vingers haar spijkerbroek uit. Ze probeert niet naar Erik te kijken. Hierna is ze er geweest. Hierna is ze dood.

Staan blijven of wegrennen

‘Ook je ondergoed,’ briest Ivo kwaad.

Het duurt hem veel te lang. Lieke schudt huilend haar hoofd. Ivo snuift en stapt op haar af. Hardhandig rukt hij de bh van haar lichaam en trekt met één beweging haar string kapot. Hij kijkt neer op Lieke die naakt op de grond ligt en begint breeduit te glimlachen. Mirthe huilt en verschuilt haar gezicht achter Eriks rug.

‘Ga op je buik liggen met je gezicht naar je lieve vriendje toe. Dan kan ik hem aankijken, terwijl ik het met je doe.’
Lieke doet huilend wat hij zegt. Ivo lacht terwijl hij zijn broek naar beneden trekt en naar Erik kijkt. Met het pistool streelt hij over Lieke’s rug.
‘Als ik het zeg, moet je wegrennen, oké?’ fluistert Erik tegen Mirthe. Ze knikt en kijkt afwachtend toe. Zodra Ivo op zijn knieën zakt, fluistert Erik nog een laatste zin tegen Mirthe.
‘Neem mijn vriendin mee. Laat haar niet bij mij blijven.’ En dan begint hij te rennen.

Ivo schrikt van Eriks aanval en richt het pistool op Erik. Met brute kracht beukt Erik Ivo omver. Lieke begint te gillen.
‘Nee! Erik!’ Ze staat snel op en kijkt toe hoe Erik en Ivo door de modder worstelen. Ivo’s broek hangt op zijn knieën, maar Eriks handen zijn met touw vastgebonden.
‘Kom!’ gilt Mirthe tegen Lieke die haar hand grijpt.
‘Nee! Ik kan hem niet alleen laten!’ Lieke rukt zich los.
‘Jawel! Anders gaan we dood.’
‘Nee, dan gaat hij dood!’ gilt Lieke terug.

Ze speurt de grond af op zoek naar het pistool. Ze hoort Erik kreunen van de pijn. Lieke weet dat ze snel moet zijn. Ineens ziet ze het pistool liggen en pakt het op. Ze richt het op Ivo, maar durft niet te schieten. Straks schiet ze mis. Ze heeft nog nooit eerder geschoten. Ivo haalt hard uit naar Eriks kaak en blijft dan versuft op de grond liggen. Ivo staat op en rent op Lieke af. Hij kijkt woest. Lieke doet haar ogen dicht en houdt het pistool recht voor zich. Dan schiet ze.

Als ze haar ogen opent, ligt Ivo dood op de grond. Het plasje bloed wordt alsmaar groter. Erik ligt verderop met zijn ogen gesloten. Mirthe zit ergens op de grond te huilen. Als ze bij Erik komt, voelt ze aan zijn pols. Hij leeft nog. Godzijdank. Ze leven allemaal nog.