Op maandagavond ben ik tegenwoordig niet meer voor de tv weg te slaan. Normaal gesproken hoeft in de zomer de televisie bijna niet aan door al die herhalingen, maar op maandag ga ik (en de rest van het gezin) er echt even voor zitten. Een stel vijftigplussers vertrekt vanuit Nederland met hun caravan of camper helemaal naar Griekenland waar ze na een paar dagen op de camping weer verder trekken. Veel van jullie zullen herkennen waar ik het over heb: inderdaad: ‘We zijn er bijna!’ van omroep Max.
Dat ik als 23-jarige liever naar Omroep Max kijk dan naar een actiefilm met een heel knappe acteur is misschien wel een beetje vreemd… Erg knap kun je deze kalende senioren met een bijpassende bierbuik en die niet zonder hun leesbril kunnen niet noemen.
Met de caravan naar Griekenland
Niet bepaald het type man waar ik op val. Er gebeurt ook bijna niets! Ze gaan niet met elkaar vechten, er is geen strijd om het meisje. Het is allemaal één groot feest tijdens die reis naar Griekenland. Ze hebben het zó gezellig, je wordt er haast een beetje jaloers van.
En iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden. De één is een cultuurbarbaar en gaat geen enkele kerk binnen. ‘Ouwe troep,’ mompelt ‘ie met een Gronings accent. De ander is elke dag in de weer met het poetsen van zijn caravan.
Drukke weg oversteken
De vrouwen kakelen honderduit over hun prachtige kleinkinderen en zitten voor de caravan te borduren of hangen de was op. En tijdens de opdracht: Maak een Grieks gerecht, wordt er naast Grieks ook gewoon hutspot gegeten! Een keurig, deftig programma waarin de spanning hem alleen zit in het neerzetten van de caravans, stel je voor dat hij die boom tóch raakt ondanks de mover en het oversteken van een drukke weg.
Succesvol format
Toch zul je mij en mijn ouders eens moeten zien zitten. Grinnikend voor de tv met een hapje en een drankje en een grote glimlach op onze gezichten. Hoe het toch komt dat dit programma zo succesvol is? Ik weet het niet. Het lijkt verdacht veel op het succes van Boer Zoekt Vrouw, waarin ook bijna niets gebeurt.
Misschien komt het wel doordat we onszelf helemaal niet in zo’n setting zien zitten. Wie wil er nou een maandlang met dezelfde groep mensen rondtrekken door Griekenland? Wie wil er nou elke avond meedoen aan de competitie van jeu de boules? Zolang het nog duurt, blijf ik er in ieder geval voor zitten om achter deze vraag te komen. Waarom is dit leuk?