In een van mijn columns heb ik wel eens gezegd dat ik veel dingen ben, maar geen keukenprinses. Mijn vaardigheden beperkten zich een paar jaar geleden tot de basis van de basis. Ei bakken, niet koken. Tosti’s, simpele pasta met smac en opgebakken aardappelen met boontjes uit blik. Niet echt een culinair hoogstandje…
In de loop der jaren heb ik wel wat kookvaardigheden bijgeleerd, zoals hoe je het gemakkelijkst een paprika in stukjes snijdt en hoe je zo min mogelijk hoeft te huilen bij het snijden van een ui. Door uit te proberen en gewoon te proeven kwam ik erachter dat je pasta ook prima zonder gehakt en smac kunt eten!
Slecht nieuws
Zo af en toe gaat het nog gruwelijk mis. “Niet schrikken van mijn gezicht,” zei ik laatst tegen mijn huisgenootje Sabine toen ze thuiskwam en ik aan het afwassen was. Ze keek me geschrokken aan en haar ogen vlogen onderzoekend over mijn gezicht.
“Wat is er? Heb je behoefte aan een knuffel?” Ik schoot in de lach en schudde mijn hoofd. “Nee, nee. Het gaat om mijn eten…” Sabine trok een verbaasd gezicht en ik legde het met alle plezier uit. Het was namelijk een beetje mislukt.
Pittig eten
Ik had me de hele dag al op mijn avondmaal verheugd. Roerbaknoodles met kip en Italiaanse wokgroente. Ik ben vrij makkelijk ingesteld, dus het gerecht stond op een pakje. Variatietip: voeg een rode peper toe. Dat deed ik. Een volledige peper (zonder de zaadjes, uiteraard).
Ik kruidde de kip met pittige kruiden. En het zakje saus waar de noodles in gaar werden was ook pittig. Nou ben ik niet meteen een pieperd als het om pittig eten gaat, maar toen ik mijn eerste hap nam, sprongen de tranen mij meteen in de ogen.
Ik proefde geen kip, geen groente, geen noodles. Mijn mond stond in brand en schreeuwde om verkoeling. Mijn lippen zwollen op en werden knalrood. Een dure lippenstift is er niets bij. En na hap nummer vier stroomde de eerste traan over mijn wang. Ik gaf niet op, want ik had dit gekookt dus ik zou het opeten ook en ik zou ervan genieten!
Blussen met ketchup
Nou, dat genieten is ‘m niet geworden. Iedere hap die ik nam, bluste ik met ketchup, omdat ik op internet had gelezen dat dat een manier was om m’n mond een beetje koel te maken. Melk was nog beter geweest, maar dat had ik niet…
Na mijn avondeten sabbelde ik uitgebreid op mijn zuiveltoetje en kwam mijn mond langzaam weer tot rust. Een keukenprinses ben ik tegenwoordig misschien bij vlagen, maar doorzettingsvermogen heb ik wel. Ik heb m’n bord netjes leeggegeten. Met zoute tranen en al.