Bikinivrees

Ai… Het is nu mei, dus dat betekent dat de zomer er al snel weer aankomt. Wekenlang temperaturen van boven de vijfentwintig graden en een gebruinde huid. Tegelijkertijd zie ik het ook met angst en beven tegemoet. De zomer betekent rondlopen in korte broeken, topjes en een bikini. Niks geen verhullende vesten waar je jezelf in kunt verstoppen.

Dat ene ribbeltje bij je buik is gewoon te zien, evenals dat randje vet dat over je broek heen valt. Ik sport wel, maar ik weet heel goed dat ik nooit het lijf van Doutzen Kroes zal krijgen. Is dat erg? Nee, behalve als ik in bikini moet.

Vriendlief vind dat ik zeur. Eigenlijk vinden alle mannen dat vrouwen eens moeten ophouden met zeuren over hun lichaam. Als je echt te dik bent (op het gevaarlijke af), ja, dan moet je er iets aan doen. Ben je gewoon normaal, moet je je mond houden en niet moeilijk doen over die twee vetribbels. Je ziet er prima uit en niemand verlangt van je dat je een Doutzen Kroes wordt. En toch wil die knop in heel veel vrouwenkoppies niet om. Als ik op een strand mijn kleren uittrek en in mijn bikini honderd meter naar het water moet lopen, doe ik dat het liefst rennend. Zo snel mogelijk dat water in, want dan ziet niemand je!

Jammer eigenlijk, dat het zo werkt in sommige koppies. Stiekem willen we allemaal doen alsof het ons niets kan schelen, maar het wil niet. Het laat ons niet los. Wat dat betreft kunnen we nog best iets van mannen leren. Heel veel mannen, dik of dun, accepteren zichzelf zoals ze zijn en hebben er geen problemen mee om in hun zwembroek op het strand te liggen. Het is nou eenmaal zoals het is. Daar moet een ander het maar mee doen. Ik wilde dat ik het kon, echt waar. Misschien ga ik dit jaar eens proberen zoals een man te denken. Maar eh… dan wel op een strand, héél ver weg!