De vorige keer kregen Sita en Mattias ruzie. De gemoederen liepen zo hoog op dat Mattias Sita wegstuurde. Daarom is Sita nu bij haar zus om even weer tot rust te komen en alles op een rijtje te zetten. Lieke was een avondje uit met Marco. Als klap op de vuurpijl vonden hun lippen elkaar aan het einde van de avond…
‘God, Sita! Gaat het? Je hebt me laten schrikken, zeg.’ Lieke zit naast Sita op een stoel en kijkt haar bezorgd aan. ‘Begin nog eens bij het begin. Wat is er nou precies gebeurd?’
Sita haalt haar schouders op. ‘Ik wil er niet over praten. Mattias en ik hebben heel erg ruzie gehad.’
‘Hoe erg was die ruzie wel niet dat je nu hier, bij je zus, op de bank zit?’
‘Het komt wel weer goed.’ Sita glimlacht stijfjes naar Lieke en slaat haar armen over haar heen.
Ze wil het gevoel van Mattias zijn sterke arm om haar bovenarm zo snel mogelijk vergeten. Hij was dronken, zij maakte hem nerveus, hij bedoelde het niet zo. Hij heeft immers alweer berichtjes gestuurd dat hij haar mist, dat hij niet écht wilde dat ze weg zou gaan. Sita ziet Lieke met gefronste wenkbrauwen naar haar kijken en perst haar lippen in een brede glimlach.
‘Joh, echt. We hebben de gemoederen gewoon hoog op laten lopen. Een stevige ruzie op zijn tijd is voor iedere relatie goed. Morgen gaan we praten en dan komt alles wel weer goed.’
‘Je kunt me alles vertellen, hè? Alles!’ Lieke pakt Sita’s hand, maar Sita trekt hem terug.
‘Liek, echt! Het gaat goed. Ik ben alleen moe. Maar nu je er toch bent… Hoe is het met Marco?’ Sita grijnst breed en Lieke lacht schamper. ‘Oh er is iets gebeurd, hè! Oh mijn god. Vertel!’ Sita hupt heen en weer op haar stoel en Lieke haalt haar schouders op.
‘We hebben gezoend…’
‘OH MIJN GOD! HOE WAS HET!’ gilt Sita.
‘Rustig…’ lacht Lieke. ‘Het was maar een kus.’
‘Maar je grijnst wel van oor tot oor. Dan was het een verdomd goede kus,’ grijnst Sita.
‘Hij kon er wel mee door…’
‘Oh, Lieke! Wat leuk. Wanneer zie je hem weer?’
‘Dat weet ik niet. Misschien blijft het hier wel bij.’ Lieke haalt nonchalant haar schouders op. Sita schudt haar hoofd.
‘Echt niet. Je gaat die man nog een keer zien. Hij vindt je intrigerend. Hij laat het hier echt niet bij.’
‘Misschien niet… We zien het wel. Ik ga niet bij de telefoon zitten wachten en hopen tot hij iets van zich laat horen. Dat laat ik niet meer gebeuren. Babystapjes.’
‘Ja, dat klinkt als een goed idee. Misschien hadden Mattias en ik ook iets rustiger aan moeten doen… We wonen praktisch samen, nu. Dat heeft ook wel voor spanningen gezorgd. Het is nou eenmaal niet meer precies hetzelfde als vroeger…’
‘Is hij erg veranderd?’
‘Mm…’ Sita denkt even na. ‘In heel veel dingen niet. Maar er zijn een paar dingen die ik niet herken. Maar dat gevoel heeft hij vast ook bij mij.’
‘Misschien…’
Het blijft even stil. Lieke kijkt haar vriendin nog eens bezorgd aan en staat dan op. ‘Ik moet gaan. Laat je het me weten hoe het gaat? En als jullie weer een vreselijke ruzie hebben, vertel het me dan, oké? Je mag ook altijd bij mij slapen.’
‘Dankjewel Lieke. Lief.’
‘Dat ben ik.’ Lieke lacht en pakt haar jas.
Als Lieke de slaapkamerdeur achter zich dichttrekt en Sita de voordeur hoort dichtslaan, knijpt ze haar ogen dicht om niet in huilen uit te barsten. Waarom heeft ze Mattias gisteravond zo pissig gemaakt? Waarom kon ze niet gewoon haar mond houden? Als ze niets had gezegd en gewoon normaal had gedaan, hoefde ze nu niet aan iedereen hun ruzie uit te leggen en waren ze nu gewoon gelukkig. Waarom moet ze alles toch steeds verpesten…
VOORLOPIG DE LAATSTE AFLEVERING.
Ik heb gemerkt dat ik het verdómd moeilijk vind om à la GTST een spannende aflevering te schrijven. Ik bouw een verhaal veel liever op naar een climax (als in een boek) en daarom laat ik dit verhaal even los om er wellicht iets groters mee te doen… 😉 Bedankt voor het meelezen in ieder geval!