Leve de liefde

Vorige week zag ik een meisje hand in hand zitten met haar vriendje. Waarschijnlijk haar eerste échte vriendje. Ik stond te wachten op een lift, maar kon mijn ogen niet van het stelletje afhouden.Het meisje keek met grote ogen op naar de jongen naast haar. Hij lachte vanonder zijn petje lief naar haar terug en gaf een extra kneepje in haar hand.

Ze leken de rest van de wereld vergeten te zijn. Er bestond alleen nog maar ruimte voor hem en haar. En ik vond het schattig. Haast net zo schattig als jonge konijntjes, kittens of een mand vol krioelende puppy’s.

Het mooie aan je eerste echte liefde is dat je nog helemaal geen weet hebt van de keerzijde. Je hebt nog nooit eerder een gebroken hart gehad. Je kent niet de ups & downs van een relatie, omdat het begin alleen maar rozengeur en maneschijn is. Je eerste liefde is er vooral eentje waar je van moet genieten.

Zo hoteldebotel zijn dat je niet weet waar je het zoeken moet. De godganse dag lopen te stralen en alleen maar hartjes in je agenda tekenen. Je denkt dat het de liefde van je leven is.

En terwijl ik naar dat lieve stelletje kijk, denk ik aan mijn eerste liefde. Niet zo vaak denk ik aan hem terug, maar zo af en toe steekt hij weer even de kop op. Welgeteld een maand was het heel leuk. Daarna stuurde hij dat hij op een vakantie met vrienden was losgegaan en daar meerdere vriendinnen aan over had gehouden. Ik was daar niet één van.

Als je een jaar of vijftien bent is dat iets verschrikkelijks. In het begin wist ik dan ook niet waar ik het zoeken moest. Gelukkig duurde het niet lang en begreep ik wat oma’s en moeders bedoelen met: ‘er zijn meer mannen dan kerken’.

Al snel vond ik weer eentje die mijn hart sneller liet kloppen en mijn bloed sneller liet stromen. Na een tijdje kreeg ik weer hetzelfde gevoel als bij die nummer één. Want na het kussen van een stuk of wat kikkers, ben ik er wel achter gekomen dat je hart als het eenmaal gelijmd is, weer precies zo voelt als bij die eerste verliefdheid. En dat is maar goed ook!