Ken je dat? Zo’n dag waarop alles wat je aanraakt niet in goud veranderd, maar in slijmerige, vieze drap? Waarin je normale ritme zó verstoord wordt en werkelijk álles lijkt te mislukken? Dat je hoofd een vergiet is en je simpelweg niets opslaat en daardoor allerlei belangrijke afspraken vergeet? Juist… zo’n dag had ik laatst.
In al die jaren dat ik al op deze aardbol rondloop ben ik al in veel landen en steden geweest, maar nog nooit in het Engelse Londen. Inderdaad, die stad met de Big Ben, Westminster Abbey, Buckingham Palace en met misschien wel het beroemdste koningshuis van de wereld. Half december stapte ik op het vliegtuig om daar lekker de toerist uit te hangen en natuurlijk maakte ik weer van alles mee.
Een nieuw jaar voelt voor mij ergens als een nieuw begin. De tellers worden weer op nul gezet. De fouten die gemaakt zijn in het voorgaande jaar zijn weer vergeten en misschien komen dromen in de komende twaalf maanden wel uit. Zo’n einde en zo’n nieuw begin heeft dus wel iets moois, vind je ook niet?
Woensdagavond, 20.00 uur. Ik speel met een bierviltje in mijn hand terwijl ik mijn date aan de andere kant van de tafel bestudeer. Vriendelijke ogen, warme glimlach en een fijne stem. Zijn lichaamstaal is duidelijk: meneer is in mij geïnteresseerd. Toch zou ik nu het liefst naar huis gaan. Ik ben namelijk niet geïnteresseerd in hem.
Turend over de Franse glooiende, groene heuvels met aan weerszijden kastanjebomen van meer dan vijfhonderd jaar oud, kwam er maar één gedachte bij me op: kan ik de tijd alsjeblieft even stilzetten en hier zo lang mogelijk van genieten? Maar toen klonk de stem van de reisleider alweer in mijn oor: ‘Tijd om te gaan!’
Het liefst zou ik sommige herinneringen in een doosje willen stoppen en ze nooit meer vergeten. Ze af en toe op een stil moment tevoorschijn willen halen en ze nog eens als een soort video afspelen. Gewoon, even terugkijken hoe iemand van wie je houdt onbezorgd schaterlacht of terug naar het moment dat je voor het eerst écht verliefd was en hij of zij je zoende. Terug naar het moment dat je over het strand rende en de wind met je haar speelde en je de zon zag zakken in de zee…
De afgelopen tijd heb ik moeite om de juiste woorden te vinden. Waar ze me soms simpelweg aanvliegen en me helpen om iets een plekje te geven, lijken ze zich nu voor me te verstoppen.
De Grand Canyon, San Diego, Las Vegas: enkele highlights van mijn 21-daagse reis naar West-Amerika. In mijn huurauto heb ik ruim vijfduizend kilometer achter het stuur gezeten om de mooiste nationale parken en steden te ontdekken. Helaas kan ik niet álles vertellen, dus in dit verhaal mijn reis in vogelvlucht…
Vandaag heb ik een brief gekregen. Geen handgeschreven, ouderwetse brief, nee. Gewoon eentje in mijn mail. En het was een briefje van mezelf. Eentje die ik een jaar geleden al heb geschreven.
Met moeite hou ik het karretje recht terwijl ik de bloemige lentegeuren om mij heen opsnuif. Mijn handen glijden langs de groene bladeren en mijn ogen bekijken de papiertjes op ieder potje. Mijn hersenen maken overuren: “Deze past perfect op de kast, deze hoort in het hoekje. Oh en deze zou perfect zijn in de vensterbank!” Het is zondagmiddag en ik ben in de Intratuin of all places.